ΝΑΥΑΓΙΟ, ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΑΚΤΟΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ

Όταν συναθροίζωνται σωριδόν οι πολλοί εις τας εκκλησίας, τα δικαστήρια, τα θέατρα, τα στρατόπεδα, ή εις καμμίαν άλλην κοινήν συνάθροισιν του πλήθους και με πολύν θόρυβον άλλοτε μεν αποδοκιμάζουν τα λεγόμενα ή τα πραττόμενα, άλλοτε δε τα επιδοκιμάζουν, υπερβολικά εις αμφοτέρας τα περιστάσεις χειροκροτούντες και κραυγάζοντες, ενώ μαζί με αυτούς και οι λίθοι και ο τόπος, εις τον οποίον ευρίσκονται, αντηχούν και κάμνουν διπλάσιον τον θόρυβον ή της αποδοκιμασίας ή του επαίνου των. Τι λοιπόν θέλεις να σου κάμη ένας νέος, που θα ευρεθή εις τοιαύτην σκηνήν; Όσον και εξαίρετον και αν έλαβεν ανατροφήν κατ’ ιδίαν, είναι δυνατόν να ανθέξη και να μη ναυαγήση εν μέσω αυτών των επαίνων ή των αποδοκιμασιών; Είναι δυνατόν να μη τον παρασύρη το ρεύμα, και όπου τον φέρει και να μη συμμερισθή τας κρίσεις αυτών περί του καλού και του κακού, και να μη συμμορφωθή και την καθ’ όλου διαγωγήν των, και εις το τέλος να γίνη όμοιος και απαράλακτος με όλους;

ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΒΙΒΛΙΟ ΣΤ’