Κυριακή 30 Απριλίου 2017

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΣΤΡΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος είχε πεί το εξής καταπληκτικό και αποκαλυπτικό:
«Ο άνθρωπος όταν κοιμάται και στο όνειρό του βλέπει εικόνες προφητικών συμβάντων είναι χώρος μέν ως προς τον φυσικό κόσμο όπου βρίσκεται. Κατάσταση δε ως προς τον αστρικό κόσμο, όπου η ψυχή του αντιλαμβάνεται την δύναμη εκείνη, η οποία ονομάζεται μορφογενές ρευστόν».
Συνεχίζοντας ο Αρίσταρχος μας δίδει και μία αποκαλυπτική σύνοψη περί του αστρικού κόσμου και του ενδιάμεσου μεταξύ του θείου και του φυσικού κόσμου:
«Οντότητες, οι οποίες πορεύονται πρίν από κάθε εξέλιξη στον αστρικό κόσμο. Οι οντότητες αυτές που είναι και ψυχικές απαρτίζονται από ανώτερους ανθρώπους, οι οποίοι εξελίχθησαν μόνοι τους και με την δική τους θέληση ή από ειδικά όντα του θείου κόσμου.
Ρευστά, τα οποία απαρτίζονται από ουσία συγγενική με τον ηλεκτρισμό και έχουν ψυχικές ιδιότητες.
Μέσα στον αστρικό κόσμο και στις αρχές που τον διέπουν, ευρίσκονται οι μορφές του μέλλοντος, οι οποίες μπορούν να εκδηλωθούν στον φυσικό κόσμο. Οι μορφές αυτές αποτελούνται από την αρνητική αντανάκλαση των δημιουργικών ιδεών του θείου κόσμου. Ανθρώπινες οντότητες που διασχίζουν τον αστρικό κόσμο για να γεννηθούν (ενσάρκωση) ή για να αποβάλλουν την σάρκα τους, (δηλ. οδεύουν προς το θάνατο). Τον αστρικό κόσμο διασχίζουν τα αστρικά σώματα των μυστών και ανώτερων ανθρώπων».
Ο Αρίσταρχος μας δίδει την ταυτότητα των Ουράνιων Επισκεπτών, αλλά και μια γενικότερη άποψη για τον συμπαντικό κόσμο.

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ

ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΚΡΙΤΩΝ (Ή περί πρακτέου ηθικός) 
Αν κανείς ανατρέξει στο λεξικό κι αναζητήσει το λήμμα «ευθύνη», θα διαπιστώσει πως αυτό έχει τρεις έννοιες, διακριτές μεν αλλά συνήθως εκλαμβάνονται ως μια ενιαία από το σύγχρονο πολίτη. Είναι η υποχρέωση σε ένα καθήκον και μια εντολή, είναι η υπαιτιότητα για ένα γεγονός ή ένα συμβάν και τέλος είναι η αρμοδιότητα που έχει αποδοθεί εκ του νόμου ή εθιμικά σε κάποιο πρόσωπο, φυσικό ή νομικό. Σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη συνεπάγεται λογοδοσία κι αυτό είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε, κάτι που κατά τη γνώμη μας συμβαίνει συχνά στις μέρες μας (ίσως και στις μέρες τούτου του τόπου από τότε που απαλλάχθηκε από τον τουρκικό ζυγό κι εντεύθεν...).
Στους Αρχαίους Έλληνες, ειδικά κατά την περίοδο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ευθύνη (εύθυνα: ισιώνω κυριολεκτικά, τιμωρώ μεταφορικά) ήταν η θεσμοθετημένη λογοδοσία των αξιωματούχων (σ.σ.: Οι επιφορτισμένοι με την «ευθυγράμμιση» σε περίπτωση παρεκτροπής ήταν οι «Εύθυνοι» ενώ οι ελεγχόμενοι ήταν οι «υπεύθυνοι». Όσοι εξαιρούνταν από τη διαδικασία ήταν οι «ανυπεύθυνοι» ή «ανεύθυνοι»). Πέραν όμως από αυτή, τη θεσμοθετημένη λογοδοσία, η οποία αφορούσε κυρίως ζητήματα οικονομικά, κάθε πολίτης την περίοδο εκείνη είχε μέσα του βαθιά ριζωμένη την έννοια και το καθήκον της πολιτικής ευθύνης, δηλαδή της προσωπικής του ευθύνης απέναντι στην πόλη-κράτος αλλά και το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ζούσε. Είχε την αίσθηση του καθήκοντος αφενός για να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για την πόλη του κι αφετέρου για να μην κάνει κάτι που θα τη βλάψει. Αυτή η υποχρέωση για τη μέριμνα του συνόλου ενίοτε ξεπερνούσε ακόμα και τις δικές του προσωπικές επιδιώξεις. Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστεί κανείς πως ακριβώς αυτό το σημείο, το γεγονός δηλαδή πως οι πολίτες προέτασσαν το κοινό συμφέρον έναντι του προσωπικού, αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στο οποίο γεννήθηκε και ανδρώθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Από το Αριστοτελικό «πρότερον δε τη φύσει πόλις ή οικία και έκαστος ημών έστιν» (ως προς τη φυσική τάξη των πραγμάτων η πόλη προηγείται της οικογένειας και του καθενός από εμάς ξεχωριστά), έχουμε φτάσει στο σήμερα όπου έχουμε πια θεσμοθετημένη την... παραγραφή της ευθύνης λόγω παρέλευσης κάποιου χρονικού διαστήματος, μπορεί άλλωστε κανείς να ανατρέξει στο άρθρο 3 του Ν.3126/2003, του περίφημου νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Αλλά δε θα πρέπει κανείς να σταθεί εκεί, ούτε καν στις γνωστές ρήσεις «Έχουμε επίγνωση των ευθυνών μας», «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη» κλπ. Ούτε βεβαίως να επαναπαυθούμε στο νεοελληνικό εφεύρημα του «για όλα φταίνε οι άλλοι»! Διότι είναι απολύτως βέβαιο πως δε φταίνε για όλα οι άλλοι, δεν είναι όμως βέβαιη ούτε η ικανότητα να φέρουν σε πέρας τις υποθέσεις εκείνοι τους οποίους έχουμε εξουσιοδοτήσει δια της ψήφου μας να αναλάβουν την ευθύνη γι' αυτό.
Αν κάποιος είναι άμοιρος ευθυνών, αυτός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ο λαός. Διότι αυτός είναι κυρίαρχος κι αναζητά ευθύνες, αλλά, όπως σοφά δίδαξε ο Σόλωνας, «όταν αξιώνεις ευθύνες από τους άλλους πρέπει πρώτα να αναλαμβάνεις τις δικές σου». Ο λαός σε καμία περίπτωση δεν είναι απρόσωπος, είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες αυτού του τόπου που έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Όλοι ανεξαιρέτως. Ως εκ τούτου, καλό θα ήταν να σταματήσει εδώ αυτή η «ευθυνολογία» που έχει ποτίσει ακόμα και το DNA μας τα τελευταία χρόνια κι ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αναλαμβάνοντας ο καθένας από εμάς το μερίδιο της πολιτικής ευθύνης που μας αναλογεί.
Να σταματήσει η ανέξοδη αποποίηση της ευθύνης, διότι η πρακτική αυτό το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι απλώς να μεταθέτει τα προβλήματα πιο πίσω στο χρόνο, να τα διαιωνίζει και ταυτόχρονα να τα γιγαντώνει. Δε φταίει κανείς ξένος για την κατάντια της χώρας. Δε φταίει ο γείτονας. Ούτε καν οι εχθροί μας. Εμείς οι ίδιοι φταίμε διότι έχουμε αποποιηθεί την ιδιότητα του «Εύθυνου» απέναντι στον εαυτό μας και με ψευτοδικαιολογίες προσπαθούμε να εξωραΐσουμε τα τεκταινόμενα και την ασχήμια της Δημοκρατίας του σήμερα. Ας το αναλογιστούμε αυτό καλά την επόμενη φορά που θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το μέλλον της χώρας και θα εξουσιοδοτήσουμε κάποιον για να μας εκπροσωπήσει. Αλλά, σημαντικότερο όλων αυτό, καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στην πολιτεία και το κράτος, ούτε στις μελλοντικές γενιές στις οποίες έχουμε την υποχρέωση να λογοδοτήσουμε. Όλοι μας.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Σύμπλεγμα κουκουβάγιας και διπλού πέλεκυ. Συμβολίζει τη μάθηση και τη γνώση (κουκουβάγια, σύμβολο των γραμμάτων και της σοφίας κατά την αρχαιότητα) καθώς και τη δύναμη - ισχύ (πέλεκυς, ως πολεμικό όπλο σύμβολο δύναμης του τιμωρού). 
ΡΗΤΟ: "ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΠΑΤΡΙΣ" (Από όλα τα πράγματα πολυτιμότερο είναι η πατρίδα). "Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσιν". 
"Από τη μητέρα και τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η πατρίδα είναι πράγμα πολυτιμότερο και σεβαστότερο και αγιότερο και ανώτερο και κατά τη γνώμη των θεών και κατά τη γνώμη των ανθρώπων που έχουν φρόνηση".

ΗΘΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΣΕ ΚΑΤΙ

Αν κάνετε το καλό με την προϋπόθεση να είστε ευτυχισμένοι, τότε δεν πρόκειται πια για καλές πράξεις, με την ηθική έννοια του όρου (η οποία προϋποθέτει, αντιθέτως, ανιδιοτέλεια). Αν πράττετε το καλό για να είστε ευτυχισμένοι, η πράξη σας είναι εγωιστική. Δεν έχει καμία ηθική αξία.
Ο χριστιανός, για παράδειγμα, που κάνει καλές πράξεις μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τη σωτηρία του στην ουσία δεν πράττει το καλό (εφόσον λειτουργεί με εγωιστικό τρόπο) κι έτσι δεν λυτρώνεται. Αν δώσετε ένα ευρώ σ’ έναν άστεγο με τη λογική ότι έτσι θα γλιτώσετε το καθαρτήριο, η πράξη σας είναι και πάλι εγωιστική· σίγουρα δεν είναι εκείνη η πράξη που θα γλιτώσει όσους πιστεύουν απ’ την κατάβαση στο καθαρτήριο…
Αποτέλεσμα: ο μόνος τρόπος για να θεωρηθεί κάποιος ενάρετος είναι να κάνει καλές πράξεις χωρίς να ελπίζει σε αντάλλαγμα. Από τη σκοπιά αυτή, η ηθική απαλλάσσεται από την ελπίδα. Αν κάνετε μια «καλή πράξη» ελπίζοντας σε οφέλη, η πράξη σας δεν είναι ηθικά καλή αλλά ιδιοτελής, άρα εγωιστική. Ηθική πράξη σημαίνει ότι κάνεις το καθήκον σου «χωρίς να ελπίζεις σε κάτι», όπως λέει ο Καντ. Η ηθική κατ’ αρχήν δεν χρειάζεται την ελπίδα. Κι αυτό της επιτρέπει (διαφορετικά θα υπήρχε κύκλος) να τη δικαιολογεί. Η ελπίδα για ευτυχία δεν είναι εκείνη που καθορίζει την ηθική” αλλά η ηθική είναι αυτή που δικαιολογεί την ελπίδα.
Μια ευτυχία για τους κακούς;
Δεν θα έπρεπε μολαταύτα να ελπίζω ότι υπάρχει Θεός που θα με ανταμείψει επειδή έκανα το καθήκον μου;
Και φυσικά να το ελπίζεις! Αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν ενεργείς μ’ αυτόν το σκοπό! Η ηθική έχει ως αρχή την ανιδιοτέλεια: πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας επειδή είναι καθήκον μας, χωρίς κάποιον άλλο στόχο πέρα από το ίδιο το καθήκον. Απ’ την άλλη, η θρησκεία μας αφήνει να ελπίζουμε ότι θα ανταμειφθoύμε…
Είναι γνωστό ότι ο Καντ συνοψίζει τη σφαίρα της φιλοσοφίας σε τρία κύρια ερωτήματα: «Τι μπορώ να γνωρίζω;» «Τι πρέπει να κάνω;» «Σε τι επιτρέπεται να ελπίζω;».
  • Η πρώτη, «Τι μπορώ να γνωρίζω;», είναι το θεωρητικό ερώτημα που σχετίζεται με τα όρια και τους όρους της γνώσης: ο Καντ αφιερώνει σε τούτο το ερώτημα την Κριτική του καθαρού λόγου.
  • Το δεύτερο, «Τι πρέπει να κάνω;», είναι το ηθικό ερώτημα: ο Καντ αφιερώνει σ’ αυτό την Κριτική του πρακτικού λόγου.
  • Το τρίτο, «Σε τι επιτρέπεται να ελπίζω;», είναι το θρησκευτικό ερώτημα. Θα περιμέναμε να θίξει το ερώτημα αυτό στο τρίτο μεγάλο του έργο, την Κριτική της κριτικής δύναμης. Στην ουσία το θίγει και στα τρία του έργα! Με τον τρόπο αυτό δείχνει πόση σημασία αποδίδει στο εν λόγω ζήτημα.
Αυτά τα τρία ερωτήματα δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους. Η θρησκεία δεν προτείνει ούτε γνώση ούτε ηθική (ο Καντ, πνεύμα ελεύθερο και προοδευτικό, είχε καταλάβει καλά ότι η πίστη στο Θεό δεν ήταν αναγκαία για να μελετήσει κανείς τις επιστήμες ή για να πράξει ηθικά) αλλά μια ελπίδα.
Οφείλουμε λοιπόν να δώσουμε στην ηθική ό,τι απαιτεί, δηλαδή να εκτελούμε το καθήκον μας χωρίς να ελπίζουμε τίποτα, επιτρέποντας ταυτόχρονα στη θρησκεία να μας κάνει να ελπίζουμε ότι με τις πράξεις μας κάποια στιγμή θα αξιωθούμε να ευτυχήσουμε μετά θάνατον. Αλλά δεν είναι καν αυτή η ελπίδα που υποκινεί την ενάρετη δράση. Η επανάσταση που επιφέρει ο Καντ δεν συνίσταται στην υποταγή της ηθικής στη θρησκεία, όπως γινόταν συνήθως, αλλά αντιθέτως στην υποταγή της θρησκείας στην ηθική.
Η πίστη στον Θεό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι κάποιος πράττει το καλό· οι καλές πράξεις είναι εκείνες που μπορούν να μας κάνουν να ελπίζουμε σε μια ευτυχισμένη μεταθανάτια ζωή. Αυτή είναι μάλλον η αληθινή επανάσταση της φιλοσοφίας του Καντ: η θρησκεία δεν θεμελιώνει πλέον την ηθική, αλλά η ηθική είναι εκείνη που θεμελιώνει τη θρησκεία.
Μα και για τους αρχαίους Έλληνες η αρετή συνόδευε πάντοτε την ευτυχία, ενώ μια συνετή ή ενάρετη ζωή τούς έκανε πολύ περισσότερο ευτυχισμένους από τον αχαλίνωτο χωρίς ίχνος αρετής βίο…
Ισχύει ακόμα και τον 17ο αιώνα, με τον Σπινόζα για παράδειγμα: ο σοφός που γνωρίζει και αγαπά την αλήθεια είναι πιο ευτυχισμένος από τον αδαή που ενδίδει στα πάθη του…
Εντούτοις, η ηθικότητα, με τη σύγχρονη έννοια του όρου, δεν ορίζεται τόσο σύμφωνα με τούτη τη γνώση της αλήθειας αλλά με τη θέση που αποδίδουμε στον άλλον: για τους σύγχρονους ηθικός άνθρωπος θεωρείται όποιος δεν είναι εγωιστής, ή είναι λιγότερο από τους άλλους, ενώ ο κακός είναι απάνθρωπος εγωιστής, έτοιμος να κάνει τους άλλους να υποφέρουν με σκοπό την προσωπική του απόλαυση.
Από τούτη τη σκοπιά λοιπόν η ηθικότητα δεν αρκεί για την ευτυχία: πολύ συχνά είμαστε δυστυχισμένοι ακριβώς γιατί νοιαζόμαστε τους άλλους! Ο πόνος των αγαπημένων μας ανθρώπων στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία μας· η δυστυχία της ανθρωπότητας μάς εμποδίζει να είμαστε εντελώς ευτυχισμένοι, με αποτέλεσμα να μη διαθέτουμε πλέον τα εφόδια για την ωραία αρχαιοελληνική εμπιστοσύνη, ή για την ωραία αισιοδοξία των κλασικών.
Η σύγχρονη εποχή μάς έχει διδάξει πως η ευτυχία και η αρετή δεν συμβαδίζουν απαραιτήτως, ενίοτε μάλιστα αντιπαρατίθενται κιόλας. 
Aπόσπασμα από το βιβλίο “Η ωραιότερη ιστορία της ευτυχίας” – Εκδόσεις Κριτική
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΟΛΟΙ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

O διδάκτορας Λεωνίδας Λ. Μπίλλης αναπτύσσει το θέμα του βιβλίου του με τίτλο:
''ΟΛΟΙ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ''.
Φρυκτωρίες διαδικτυακό κανάλιΦρυκτωρίες διαδικτυακό κανάλι

Η ΖΩΗ Σ' ΕΜΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΙΚΡΗ ΕΠΕΙΔΗ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΑΣΚΟΠΑ

Όμως στην πραγματικότητα η ζωή κάθε άλλο παρά μικρή είναι. Σ’ εμάς φαίνεται μικρή απλώς και μόνο επειδή ένα μεγάλο μέρος της το ξοδεύουμε άσκοπα. Όσο δηλαδή μικρή κι αν είναι η ζωή, που μας έχει παραχωρηθεί, φτάνει και περισσεύει για να πετύχουμε έργα σπουδαία. Αρκεί να τη διαχειριζόμαστε σωστά από την αρχή μέχρι το τέλος. Όμως τη στιγμή που τη σπαταλάμε μεταξύ χλιδής και απερισκεψίας, χωρίς να μας νοιάζει να δημιουργήσουμε κάτι που να έχει αξία, είναι επόμενο να διαπιστώνουμε κάποια στιγμή πως έφυγε χωρίς καν να έχουμε προλάβει να το συνειδητοποιήσουμε.

Έτσι είναι. Το βάσανό μας δεν είναι η μικρή διάρκεια της ζωής μας. Εμείς την κάνουμε να φαίνεται σύντομη με την απληστία μας. Ό,τι ακριβώς θα συνέβαινε αν πλούτη βασιλικά πλούτη τύχαινε να πέσουν σε κακό διαχειριστή. Θα απαταλιόνταν στο λεπτό. Ενώ, αν πλούτη πολύ λιγότερα, τα είχε πάρει στα χέρια του καλός διαχειριστής θα αβγάτιζαν. Το ίδιο γίνεται και με τα χρόνια της ζωής μας.

Αν ξέρει κανείς να τα διαχειριστεί καλά, μπορεί να πετύχει πολλά και σπουδαία πράγματα.

Γιατί λοιπόν να τα βάζουμε με τη φύση; Αυτή η καημένη έχει φανεί μάλλον γενναιόδωρη. Κι αν τη ζωή σου ξέρεις να την αξιοποιήσεις, διαρκεί πολύ. Όμως δυστυχώς, τον έναν τον πιάνει ανικανοποίητη φιλαργυρία, τον άλλο μια τρελή τάση να φτιάχνει σε όλη τη διάρκειά της άχρηστα πράγματα. Κάποιον άλλο να γεμίζει την κοιλιά του με κρασί κι έναν άλλο να αποβλακώνεται από την απραξία. 

Αυτός εδώ το έχει βάλει σκοπό να σχολιάζει συνεχώς τα στραβά των άλλων, ο άλλος εκεί, ο έμπορος, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να γυροφέρνει το δόλωμα που λέγεται κέρδος, παραδέρνοντας σε στεριές και θάλασσες σε όλον τον κόσμο. Άλλοι, που τους κατατρέχει το πάθος της δόξας του πολέμαρχου, ζουν συνέχεια με το φόβο για τους κινδύνους που παραμονεύουν τους στρατιώτες τους ή με την αγωνία για την ίδια τους τη ζωή.

ΣΕΝΕΚΑΣ - Είναι μικρή η ζωή , Πηγή.

ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ - Η γυναίκα ναύαρχος που τόλμησε να αντιμιλήσει στον Ξέρξη πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και δικαιώθηκε.

Το -480, οι Πέρσες με επικεφαλής τον Ξέρξη προετοιμάζονταν για την καθοριστική αναμέτρηση με τους Έλληνες. Ο ελληνικός στόλος περίμενε τους Πέρσες στη Σαλαμίνα. Η περιοχή δεν επιλέχθηκε τυχαία. Οι προηγούμενες μάχες με τους Πέρσες έδειξαν ότι ο μόνος τρόπος που οι Έλληνες μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τεράστιο αριθμό των Περσών ήταν σε στενά περάσματα, όπου οι Πέρσες αναγκάζονταν να επιτίθενται σε μικρές ομάδες. Οι Έλληνες ήλπιζαν ότι οι αντίπαλοι θα έπεφταν στην παγίδα και θα ναυμαχούσαν στο στενό θαλάσσιο χώρο της Σαλαμίνας.

Ο Ξέρξης συγκάλεσε συμβούλιο με όλους τους στρατηγούς του, όπου τους ανακοίνωσε την απόφασή του να συναντήσουν τους Έλληνες στη Σαλαμίνα. Κανείς δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση στον Βασιλιά, εκτός από τη μοναδική γυναίκα ναύαρχο. Ήταν η Αρτεμισία, η βασίλισσα της Αλικαρνασσού, που κυβερνούσε μετά τον θάνατο του συζύγου της. Το βασίλειο της Αλικαρνασσού ήταν υποτελές στους Πέρσες και την ιστορία της Αρτεμισίας κατέγραψε ο Ηρόδοτος. Ήταν επικεφαλής πέντε πλοίων του περσικού ναυτικού και είχε κερδίσει την εκτίμηση του Ξέρξη. 
Την Αρτεμισία υποδύθηκε η Εύα Γκριν, στην ταινία «300: Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας» 
Συμβούλευσε τον Πέρση Βασιλιά να μην δώσει μάχη στη θάλασσα: «Οι άνδρες των Ελλήνων είναι ανώτεροι από τους δικούς μας στην θάλασσα, όπως οι άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών. Ποιο λόγο έχεις να αντιμετωπίσεις τους Έλληνες στη θάλασσα, όπου η νίκη σου δεν είναι σίγουρη; Δεν κατέλαβες την Αθήνα, η οποία ήταν στόχος της εκστρατείας; Δεν κατέλαβες την υπόλοιπη Ελλάδα; Κανένας δεν σε εμποδίζει». Έκλεισε την ομιλία της με τα εξής λόγια: «Οι καλοί άνδρες έχουν συνήθως κακούς δούλους, ενώ οι κακοί άνδρες έχουν καλούς δούλους. Εσύ, ως ο πιο άριστος άνδρας στον κόσμο έχεις κακούς δούλους. Κανένας από αυτούς που λένε ότι είναι σύμμαχοι, δεν θα μας ωφελήσει»
Ο Ξέρξης την άκουσε, αλλά επέλεξε τη ναυμαχία, στην οποία ο περσικός στόλος ηττήθηκε. Η Αρτεμισία ξεχώρισε στη μάχη και κατάφερε να επιβιώσει. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της μάχης, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια αθηναϊκή τριήρη και περικυκλωμένη από συμμαχικά περσικά πλοία. Για να βγει απ’ τη δύσκολη θέση, πήρε μία αδίστακτη απόφαση. Κινήθηκε εναντίον των Περσών και εμβόλισε ένα δικό τους πλοίο. Οι Αθηναίοι την είδαν, θεώρησαν ότι η Αρτεμισία ήταν με το μέρος τους και σταμάτησαν να την κυνηγούν. Όμως την είδε και ο Ξέρξης, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από το όρος Αιγάλεω. Για καλή της τύχη, ο Βασιλιάς νόμιζε ότι η Αρτεμισία επιτέθηκε σε ελληνικό πλοίο. Εντυπωσιάστηκε με το θάρρος της και είπε: «Οι άνδρες μου έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες, άνδρες». Δεν επέζησε κανείς από το πλοίο που τορπίλισε και ο Βασιλιάς δεν έμαθε ποτέ τι έγινε πραγματικά. 
Μετά τη συντριπτική ήττα των Περσών, την  οποία προέβλεψε η Αρτεμισία, ο Ξέρξης έμαθε το μάθημά του και δεν αγνόησε ξανά τη συμβουλή της. Όταν ο αρχιστράτηγος των Περσών, Μαρδόνιος, πρότεινε να συνεχιστεί η εκστρατεία με 300 χιλιάδες άντρες, ο Βασιλιάς ζήτησε αμέσως να μάθει την άποψη της Αρτεμισίας. Ο Ξέρξης παρακολουθεί τη ναυμαχία εκ τους ασφαλούς Η Βασίλισσα της Αλικαρνασσού τον προέτρεψε να επιστρέψει στην Περσία, αφήνοντας τον Μαρδόνιο να αποτελειώσει τη δουλειά: «Αν ο Μαρδόνιος πετύχει αυτό που λέει ότι μπορεί να κάνει, τότε η νίκη θα θεωρείται δική σου. Αν χάσει, οι Έλληνες δεν θα πετύχουν πραγματική νίκη, γιατί θα έχουν νικήσει το δούλο σου, ενώ εσύ  θα επιστρέψεις έχοντας κάψει την Αθήνα, το αντικείμενο της εκστρατείας σου». Ο Ξέρξης υπάκουσε και για να τιμήσει την πολύτιμη βοήθειά της, εμπιστεύτηκε τους γιους του στην φύλαξή της και τους έστειλε στην Έφεσο. Ο θάνατος της Αρτεμισίας εξιστορείται από τον Πατριάρχη Φώτιο Α’. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Βασίλισσα ερωτεύτηκε έναν νεαρό από την Άβυδο, που την περιφρονούσε και η Αρτεμισία από την απόγνωσή της, πήδηξε στη θάλασσα και πνίγηκε.... 

http://www.mixanitouxronou.gr

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟ

Βλέποντας το πρόσωπο της Ελένης στο φεγγάρι όλα έγιναν φανερά στο Θαλή. Η Ελένη ήταν η ίδια η θεά του φεγγαριού. Γι’ αυτό χανόταν και πάλι εμφανιζόταν. Γι’ αυτό κανείς ποτέ δεν την κράτησε, ούτε ακόμα κι ο Θησέας. Αυτό ήταν το μυστικό της γέννησής της. Και πώς αλλιώς; Αφού και οι δυο γονείς της ήταν αθάνατοι θεοί. Γι’ αυτό και δεν ήταν δυνατόν να την έχει ούτε ο Μενέλαος ούτε ο Πάρης. Ούτε ακόμα κι ο Θησέας, ήρωας πιο μεγάλος από τους άλλους δύο, στάθηκε δυνατόν να την κρατήσει κοντά του. Όμως, αυτό θα ήταν από την αρχή και για πάντα το νόημα στον πόλεμο που έγινε για χάρη της: 

Ο αγώνας των ανθρώπων για το καλύτερο, για να κάνουν δικό τους το καλύτερο και χάρη σε αυτό να πάνε ψηλά, όλο και πιο ψηλά… Γιατί οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από γη και ουρανό και μέσα τους αυτά τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν, πότε πολεμώντας το ένα το άλλο και πότε συμφιλιωμένα σε γόνιμη αρμονία. Η γη τους καλεί να ζήσουν τη ζωή τους εδώ κάτω, να αδράξουν την κάθε τους ημέρα σαν να είναι η πρώτη τους και συνάμα η τελευταία τους. Ο ουρανός που έχουν μέσα τους τούς καλεί να παλέψουν για να κρατήσουν στο δικό τους κόσμο την αθάνατη ομορφιά, που μόνο στους θεούς ανήκει.

Ο Θαλής τώρα, που είχε πια αποκρυπτογραφήσει το μυστικό του τρίποδα, έβλεπε με κάπως διαφορετικό τρόπο το μεγάλο κίνδυνο που απειλούσε τη Μίλητο, αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη. Εξακολουθούσε, βέβαια, να ανησυχεί για την ανεξέλεγκτη επέκταση του κράτους των Περσών, όμως ήξερε πια, χάρη σε εκείνο το μήνυμα από το παρελθόν, πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από γη και ουρανό. Και δεν υπάρχει τίποτα, απολύτως που να μπορεί να σκλαβώσει τη γη, τον ουρανό.


erevoktonos

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

ΑΡΕΤΗ - ΕΥΤΥΧΙΑ ΗΡΕΜΙΑ ΑΤΑΡΑΞΙΑ

Η αρετή («η αρμονική διάθεση» όπως έλεγε ο Ζήνων) και η ευτυχία είναι προσιτές σε όλους και μάλιστα σε τούτο εδώ τον κόσμο, όχι σ’ ένα φανταστικό επέκεινα. Η στωική σκέψη είναι μια μορφή υλισμού και πραγματισμού.

Ο Επίκτητος πρόβαλε μια αντίληψη της αρετής απλή, συνηθισμένη και καθημερινή στη διατύπωση της. Αντί των πράξεων εντυπωσιασμού και επίδειξης καλοσύνης, ήταν υπέρ μιας ζωής που να τη ζει κανείς σταθερά, σύμφωνα με τη θεία θέληση. Η συνταγή του για την καλή ζωή επικεντρωνόταν σε τρία θέματα: να γίνεις κύριος των επιθυμιών σου, να εκτελείς τα καθήκοντά σου και να να σκέφτεσαι καθαρά για τον εαυτό σου και για τις σχέσεις σου με την ανθρώπινη κοινωνία. Το αληθινό έργο ενός ανθρώπου είναι να μάθει πώς να απαλλάσσει τη ζωή του από τις οδύνες, τους θρήνους, τα «αχ, εγώ ο έρμος», τα «πόσο δυστυχισμένος είμαι», από τις συμφορές και τις αναποδιές.

Ο Δημοσθένης έλεγε ότι δεν μπορεί να αποκτήσει κανείς σταθερή δύναμη με αδικίες, επιορκίες και ψευτιές. Κάποτε έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Η αρετή -η καλοσύνη, η ευγένεια, η επιείκεια, το αίσθημα δικαιοσύνης, η ευαισθησία, η σεμνότητα- μοιάζει με εμπόλεμη κατάσταση: πρέπει διαρκώς να επαγρυπνούμε για να κάνουμε το Καλό. Δεν πρέπει να συγχέουμε την αρετή με τη σεμνοτυφία και τον συντηρητισμό, αλλά να την ταυτίσουμε με τη σύνεση, τη δύναμη και τη σωστή αξιοποίηση της καλής τύχης. Βασική αρετή, λέει ο Ζήνων αποτελεί η φρόνηση, από την οποία απορρέουν -σύμφωνα με τον Πλάτωνα- η ανδρεία και η δικαιοσύνη.

Ποιος είναι λοιπόν ο στόχος μας αν όχι η ευτυχία, η ηρεμία και η αταραξία και ποιες οι προϋποθέσεις για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος; Πολλοί θα πουν ότι η αρετή δεν οδηγεί στην επίτευξη του στόχου επειδή η ζωή είναι άδικη και ο κόσμος κακός. Ωστόσο, αυτός είναι μονάχα ένας τρόπος για να βλέπουμε τα πράγματα-  ένας άλλος τρόπος σχετίζεται με τη βαθύτερη ψυχική μας κατάσταση και δεν εξαρτάται από τους κοινωνικούς παράγοντες. Ο ευτυχισμένος, ήρεμος και ατάραχος άνθρωπος έχει κατακτήσει όσα έχει κατακτήσει μέσω του αυτοσεβασμού και μέσω της σοφίας του, όχι μέσω κοινωνικών προνομίων. Σύμφωνα με τους Στωικούς, η αρετή είναι και μέσον και σκοπός.

Το πάθος είναι για τους Στωικούς μια αφύσικη κίνηση της ψυχής, μια ορμή πλεονάζουσα, πού μας παρασύρει σε επικίνδυνες αντιδράσεις για την ηθική ισορροπία και την ευτυχία μας. Ωστόσο η απάθεια δεν ταυτίζεται με την απραξία˙ αντιθέτως, η αδικία δεν συνδέεται πάντοτε με κάποια πράξη- συχνά συνδέεται με την απραξία. Όποιος πράττει σύμφωνα με τις ιδέες του έχει συχνά άδικο -αλλά όποιος δεν πράττει ποτέ έχει πάντοτε άδικο. Ο στωικός φιλόσοφος δεν προτείνει λοιπόν την αποχή από τις διάφορες δραστηριότητες.


Πηγή.

ΣΕ ΑΛΛΗ "ΓΗ" ΣΕ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ

Ποιος είναι για βόλτα; Για μια βόλτα στα άστρα; Σε άλλα άστρα, σε άλλους κόσμους, σε άλλα μέρη. Θα σας δείξω πραγματικές ομορφιές. Όχι αυτές που ξέρουμε και τις θεωρούμε μοναδικές μέσα στον κλουβί που το λέμε Γη και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε οι μοναδικοί στο σύμπαν. Υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι. Εκεί είναι αλλιώς... 


Εκεί οι άνθρωποι δεν κλαίνε, δεν στεναχωριούνται και δεν στεναχωρούν. Μόνο χαμογελούν. Εκεί ξέρουν μόνο να αγαπούν. Δεν ξέρουν τι είναι ψέμα, τι είναι φθόνος. Είναι άγνωστες έννοιες για εκείνους. Έχουν κυλινδρικά κτίρια και στις οροφές έχουν την είσοδο που μπαίνουν τα ιπτάμενα οχήματα και τα παρκάρουν στα υπόγεια. Είναι κυλινδρικά τα σπίτια για να μην έχουν γωνίες. Δεν έχουν γωνιές ούτε τα δωμάτια, για να ρέει η ενέργεια στον χώρο ελεύθερα. 
Η ενέργεια είναι μόνο θετική. Δεν υπάρχει αρνητική ενέργεια γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν κακίες, δεν κάνουν αρνητικές σκέψεις ούτε κακές πράξεις. Παράγουν μόνο θετικές σκεπτομορφές. 
Σε κάποιους κόσμους υπάρχουν δύο ήλιοι. Όταν ο ένας δύει, ο άλλος ανατέλλει. Και έτσι, δεν υπάρχει ποτέ νύχτα.

Δεν υπάρχει νύχτα ούτε στις καρδιές τους, ούτε στα μυαλά τους. 
Έχουν ξεπεράσει πολλά εμπόδια. Οι εγκέφαλοι τους λειτουργούν σχεδόν στο 100%. Δεν έχουν και δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε πολιτικούς, ούτε παπάδες... Ότι επιθυμούν το μορφοποιεί η σκέψη τους. 
Ο καθένας βλέπει τις σκέψεις του άλλου. Κανείς δεν σκέφτεται πονηρά, δεν ξέρουν τι είναι αυτό... Μπορούν να λειτουργήσουν ατομικά άλλα και ως σύνολο ομαδικά για το κοινό καλό. Έχουν μεγάλες και όμορφες πολιτείες με ιπτάμενα οχήματα που δεν ρυπαίνουν την φύση. Εκεί που υπάρχει και νύχτα, οι άνθρωποι το βράδυ αυτοφωτίζονται. Φωσφορίζει η αύρα τους. Τόσο έχουν ανεβάσει τις δονήσεις τους. 
Τρέφονται κυρίως με ηλιακή ενέργεια και με καρπούς που καλλιεργούν. 
Με τα ζώα έχουν αμφίδρομη νοητική επικοινωνία. Τα θεωρούν ισότιμους συγκατοίκους του κόσμου τους. Δεν τα σκοτώνουν δεν τα τρώνε. Είναι αδιανόητο.
Η ασχολίες τους είναι η καλλιέργεια του εδάφους τους, η έρευνα η πρόοδος των επιστημών, και η ανάπτυξη του πνεύματος μέσω της φιλοσοφίας. 
Αυτό που καλύπτει και ομορφαίνει εκεί τα πάντα είναι η πραγματική αγάπη από τους πάντες προς τα πάντα και τους πάντες.

Τέλος το ταξίδι. Αυτά είναι αρκετά.... φτάνουν οι φαντασίες... Μην πιστέψετε τίποτα από όσα σας είπα. 
Τα έβγαλα όλα από το μυαλό μου. 

Ας επιστρέψουμε στην δική μας πραγματικότητα. Στην δική μας μοναδική πραγματικότητα... Εδώ σε αυτόν το πλανήτη.... Του σύμπαντος αρρώστια και πληγή, όπως λέει το παρακάτω τραγούδι...
Ας αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας τον φίλο μας το "άλλο μας μισό" όσο τον χρειαζόμαστε. Όσο τον έχουμε ανάγκη. Πάντα με αντάλλαγμα... Μόλις πάψουμε να παίρνουμε, μόλις πάψουμε να τον έχουμε ανάγκη άς βρούμε κάτι άλλο να... "αγαπήσουμε"...
Ας αφήσουμε ένα υβριστικό σχόλιο κάτω από ένα βίντεο του you tube που δεν μας άρεσε, να εκτονωθούμε μέσα από την ανωνυμία μας. 
Ας βρίσουμε τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, μαζί και το σόι του διαιτητή.
Ας κοροϊδέψουμε αυτόν που ξεχωρίζει από την μάζα και δεν συμφωνεί με το ποίμνιο... και τα καθιερωμένα.
Ας κοιτάξουμε στραβά όποιον έχει άλλες κομματικές και πολιτικές ιδέες με εμάς.
Ας διδάξουμε την αγάπη, αλλά αν κάποιος μας χαλάσει τη σούπα ας του ρίξουμε μερικά αναθέματα, ή αφορισμούς, αλλά πάντα με αγάπη...
Ας σκάψουμε τον λάκκο του συναδέλφου στη δουλειά για να πάρουμε προαγωγή.
Ας ασχοληθεί κανείς άλλος με αυτήν την πατρίδα. Τι; Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Ωχ αδερφεεε....
Ας κολλήσω αφίσες του κόμματος να γίνω αύριο δημόσιος υπάλληλος και να το παίζω εξουσία.
Ας αγαπάμε τα ζώα αλλά μόνο αυτά που τα ονομάζουμε σκύλους και γάτες. Τα άλλα που είναι νόστιμα, (αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται στην αγάπη μας για τα ζώα...) ας τα τρώμε.
Ας νηστεύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά την ίδια στιγμή ας γενοκτονούμε στα σφαγεία χιλιάδες ψυχές... Το ξέρετε ότι ο τρόμος του ζώου πριν την σφαγή περνάει ως ενέργεια και στα κύτταρα αυτού που το καταναλώνει; (...) 
Τώρα είναι η εποχή του like. Ας κάνουμε ένα like... και δε βαριέσαι, όλα καλά...
  

Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

ΟΣΟ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΤΑ ΑΣΤΡΑ, ΠΑΣ ΚΑΛΑ

Όσο κοιτάζεις τα άστρα, πας καλά. Δεν έχεις χάσει το όραμα, και δεν σε αποσπούν από αυτό οι δυσκολίες στις οποίες σκοντάφτουν τα πόδια σου.
Όσο πιο πολύ σκέφτεσαι το όνειρο, πας πολύ καλά. Ενεργοποιείς συνεχώς όλους τους μηχανισμούς της ζωής για να το ζήσεις, και έτσι δεν θα ζήσεις το όνειρο κάποιου άλλου.
Όσο δεν ακούς την οχλαγωγία των γύρω, πας υπέροχα. Αυτό σημαίνει ότι ακούς τη φωνή της σιωπή σου, και εκεί βρίσκεται όλη η καθοδήγηση του σύμπαντος.
Όσο νοιώθεις με την καρδιά σου, πας θεσπέσια. Αυτή είναι ο χάρτης και η πυξίδα του ταξιδιού σου, αυτή σου δείχνει το σωστό με την ευτυχία της και το λάθος με το μαρασμό της.
Όσο γελάς, πας ονειρεμένα. Κρατάς την υγεία σου, προσαρμόζεις αυτό που θέλουν να σου δείχνουν σε αυτό που θέλεις να βλέπεις και μικραίνεις συνεχώς σε ένα κόσμο που μεγαλώνει.
Όσο αγαπάς, είσαι τα πάντα. Είσαι η πηγή και είσαι το ρέμα. Να σε ντύσουν θέλουν με το φόβο τους. Ξεγύμνωνέ τους με την αγάπη σου. Ουδέν ισχυρότερο και αρχαιότερο της πηγής.
http://erevoktonos.blogspot.gr/

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ "Η ΜΗΤΙΣ" - ΟΜΛΙΑ 27/4/2017

Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ελευθερία σημαίνει το να έχουμε επιλογή, αλλά στο σημερινό κόσμο, η επιλογή έχει καταλήξει να σημαίνει μια ποικιλία από διαθέσιμες επιλογές, πάντα μέσα στα στενά όρια ενός  συστήματος και εντός των ορίων των πολιτισμικά αποδεκτών και επιβεβλημένων κανόνων. Απλά κοιτάξτε και θα βρείτε ένα λαμπρό παράδειγμα λανθασμένων επιλογών που εμφανίζονται σαν πραγματικές. Δύο παγιωμένα,  αρχαϊκά πολιτικά κόμματα παρέλασαν ως «υπερηφάνεια» και «ελπίδα του έθνους», αλλά σκόπιμα μπλόκαραν άλλες, ανεξάρτητες φωνές, γελοιοποιώντας τες και πατώντας τες κάτω. Η ψευδαίσθηση της επιλογής και της ελευθερίας είναι ένας πανίσχυρος καταπιεστής επειδή μας ξεγελά στο να αποδεχόμαστε δεσμά και λουριά σαν να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ελευθερίας.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΘΥΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΩΙΚΟΥΣ

Αν όταν θυμώνουμε με τα ελαττώματα των ανθρώπων στραφούμε προς τα δικά μας και τα εξετάσουμε, ο θυμός θα μας περάσει.

Όταν οι άνθρωποι δεν ενεργούν με τον τρόπο που θέλουμε, ας δείχνουμε επιείκεια. Ο λαός, που δεν είναι πάντα σοφός —αλλά μερικές φορές είναι—, λέει: «Δώσε τόπο στην οργή». 
Εξάλλου, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια πνευματική δύναμη ώστε να γίνονται καλύτεροι
Η βελτίωσή μας είναι μια σταδιακή διαδικασία με πολλά πισωγυρίσματα. Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους όπως συγχωρούμε τον εαυτό μας. Κι εκτός αυτού, όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, με το να συγχωρούμε τους εχθρούς μας τους εκνευρίζουμε λίγο περισσότερο — πράγμα που μπορεί να είναι διασκεδαστικό και σωτήριο.
Η συνηθέστερη αντίδρασή μας στους κλέφτες, τους ψεύτες, τους κακοποιούς είναι το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση. Όμως το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι. «Προτού ξεκινήσεις για ταξίδι εκδίκησης, σκάψε δύο τάφους» λέει ο Κομφούκιος. 
Το πρόβλημα λύνεται με την κατανόηση, με την αποδοχή του εξής απλού γεγονότος: οι άνθρωποι που σφάλλουν στερούνται των ηθικών εκείνων κριτηρίων που οδηγούν τους ενάρετους. Όταν λοιπόν κάποιος πει ή κάνει κάτι ανόητο, κάτι απεχθές, είναι άξιος οίκτου, όχι θυμού.
Τέλος, είναι χρήσιμο να σκεφτόμαστε πως αν οι άνθρωποι μας ήξεραν καλύτερα, αν ήξεραν τα βαθύτερα ελαττώματα μας, ίσως να μας κακολογούσαν ακόμα περισσότερο. Πολλά από τα ελαττώματα μας τα ξέρουμε μόνον εμείς. Όλοι έχουμε μυστικά, υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να δείχνουμε καλύτεροι απ’ ό,τι είμαστε.
Αν λοιπόν κάποιος σε έχει εξοργίσει, έχε υπόψη ότι είναι η δική σου σκέψη που σε εξοργίζει (κάτι σχετικό λέει και ο Δαλάι Λάμα για τον θυμό) — μην αφήσεις τις εντυπώσεις σου να σε παρασύρουν σε υπερβολικές αντιδράσεις. Αν δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου, θα μπορέσεις να ελέγξεις τις αντιδράσεις σου: η σύγχρονη λέξη είναι «anger management».
Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ο θυμός καταστρέφει την ικανότητά μας να παίρνουμε σωστές αποφάσεις. Γι’ αυτό, πρέπει να φερόμαστε με μετριοπάθεια και, ταυτοχρόνως, με αποφασιστικότητα. 

Ο Επίκτητος λέει ότι κάθε πράγμα έχει δύο λαβές: μία από την οποία μπορείς να το σηκώσεις και μία από την οποία δεν μπορείς. Δηλαδή, κάθε πράγμα έχει δύο όψεις, μία υποφερτή και μία όχι. Ο θυμός μοιάζει ανώφελος· μας εμποδίζει να διαχειριζόμαστε την κατάσταση που ουσιαστικά τον προκάλεσε και, όχι σπάνια, γίνεται εργαλείο παραλογισμού. 
Λέει ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος: «Οι προσβολές, όταν γίνονται δεκτές με περιφρονητική σιωπή, εξουδετερώνονται. Όταν γίνονται δεκτές με εκνευρισμό όμως, δείχνουμε ότι, σε κάποιο βαθμό, αναγνωρίζουμε την αλήθεια των προσβολών».
Ο Σωκράτης δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία του. Στις διαφωνίες του με άλλους ανθρώπους δεν έλεγε ποτέ κάτι αλαζονικό ή υβριστικό, ανεχόταν την αλαζονεία των άλλων βάζοντας τέρμα στον διαπληκτισμό. 
Η αλαζονεία δεν μας αφήνει να δούμε τα ελαττώματά μας, αλλά, όπως έλεγε ο Απολλόδωρος, δεν υπάρχει ανάστημα στο ανθρώπινο γένος που να μην το συνέτριψε ο χρόνος ή ο φθόνος. 

erevoktonos

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

Mετά την άλωση της Πόλης το 1453 από τους Οθωμανούς, Έλληνες λόγιοι διέφυγαν στη Δύση όπου δίδασκαν τα Ελληνικά γράμματα σε γνωστά πανεπιστήμια. (Φλωρεντίας, Μιλάνο, Ρώμη, Φερράρα, Βενετία, Μεσσήνη, Περούτζια, Πάδοβα, Παρίσι κ.ά). Η εφεύρεση της τυπογραφίας συνέβαλε καθοριστικά στην πνευματική ανανέωση του Νέου Ελληνισμού. Το πρώτο Ελληνικό βιβλίο εμφανίστηκε στο Μιλάνο το 1476, ήταν η ’’Γραμματική’’ του Κων. Λασκάρεως με περισσότερες από 60 εκδόσεις μεταξύ των ετών 1476 και 1819 και ακολούθησε και η έκδοση της ’’Γραμματικής εισαγωγή’’ του Θεοδ. Γαζή επίσης με περισσότερες από 60 εκδόσεις μεταξύ των ετών 1495 και 1798.. Το 1493 ιδρύθηκε στην Βενετία το γνωστό Ελληνικό τυπογραφείο από του λόγιους Νικ. Βλαστό και Ζαχαρ. Καλλέργη. Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν η ογκώδης και κομψή έκδοση του λεξικού της αρχαίας Ελληνικής ’’Ετυμολογικό μέγα’’ το 1499. Αργότερα ο Καλλέργης εξέδωσε στην Ρώμη τον Θεόκριτο (1512) και Πίνδαρο (1515). Σταθμός στην τυπογραφία αποτελεί η ίδρυση το 1494 του ένδοξου εκδοτικού οίκου στην Βενετία από τον Ιταλό Ουμανιστή Άλδο Μανούτιο που προσπάθησε να εκδώσει όλους τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Τελικά χάρη στην συνεργασία ομάδας Ελλήνων λογίων έγιναν άριστες ποιοτικά εκδόσεις έργων του Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Θουκυδίδη, Αριστοφάνη, Πλούταρχου κ.ά. Από τις αρχές του 16ου αιώνα μέχρι και την κήρυξη της επανάστασης λειτούργησαν στην Δυτ. Ευρώπη περισσότερα από 20 Ελληνικά τυπογραφία και εκδόθηκαν πλέον των 5.000 βιβλίων (συμπεριλαμβανομένων των επανεκδόσεων). Το κέντρο εκτύπωσης και διακίνησης ήταν η Βενετία όπου λειτούργησαν 10 περίπου τυπογραφεία. Να σημειωθεί ότι από τα τέσσερα τυπογραφεία της Βενετίας (Νικ. Γλυκή, Πάν. Θεοδοσίου, Νικ. Σάρος, και Μπορτόλι) εκδόθηκαν 2.260 Ελληνικά βιβλία, σχεδόν τα μισά του συνόλου των βιβλίων που εκδόθηκαν από το 1476 έως το 1820. 
Στο γιγαντιαίο εκδοτικό αυτό επίτευγμα που συνέδεσε πνευματικά τον μεσαιωνικό Ελληνισμό με την αρχαιότητα και προετοίμασε τον Ελληνικό διαφωτισμό και την απελευθέρωση των Ελλήνων συνεργάστηκαν εκατοντάδες Έλληνες διανοούμενοι. Εκτός από τους διαπρεπείς πανεπιστημιακούς δασκάλους στο διαφωτιστικό αυτό κίνημα συμμετείχαν κωδικογράφοι, μεταφραστές, συγγραφείς, αντιγραφείς, διακινητές, αγοραστές αρχαίων Ελληνικών χειρογράφων κ.α. Οι ιδέες του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού πέρασαν από την Δύση και τα Επτάνησα στον Ελληνικό χώρο και πήραν την μορφή μεγάλου ανανεωτικού κινήματος. Ο Νεοελληνικός διαφωτισμός χρονικά εκτείνεται από το 1740 έως περίπου το 1821. Ιδίως μετά την συνθήκη Κιουτσούκ Καιρνατζή (1774) παρατηρείται ραγδαία ανάπτυξη των εμπορικών κέντρων Σμύρνη, Αμπελάκια, Ιωάννινα, Κυδωνίες, Θεσσαλονίκη, Μοσχόπολη κ.α Μεγάλη ανάπτυξη παρουσιάζεται και στις παροικίες του εξωτερικού Βιέννη, Βουκουρέστι, Ιάσιο, Οδησσό, Τεργέστη, κ.α. Αντίθετα με τον Ευρωπαϊκό ο Νέο Ελληνικός διαφωτισμός έδωσε δύσκολο και άνισο αγώνα και με την επέμβαση της εκκλησίας και κατεστάλη εν τη γενέσει του. Εκατοντάδες είναι οι περιπτώσεις συνεργασίας του Πατριαρχείου και της εκκλησίας με τους Τούρκους σε δολοπλοκίες, οργανωμένες δολοφονίες αγωνιστών, αφορισμούς και επιτίμια (από πού να αρχίσω και που να τελειώσω). 

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ (1932)

"...Βοηθήστε με, να σας βοηθήσω. Δεν μ'ακούτε; 
Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες. 
Ως πότε πια να σας κράζω;"

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου