Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ, ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!! - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Στην Αρχαία Ελλάδα δεν μπορούσε κάποιος να είναι πολίτης αν δεν ήταν οπλίτης. Είναι γνωστή η λεξαριθμική ισοψηφία των δύο λέξεων: οπλίτης = 693, πολίτης = 693. Ως γνωστόν όταν δύο λέξεις ή προτάσεις έχουν τον ίδιο λεξάριθμο, τότε έχουμε λεξαριθμική ισοψηφία ή ταυτότητα μεταξύ τους. Αλλά ειδικά σε αυτές τις δυο λέξεις, η ισοψηφία είναι ολοφάνερη, αφού βλέπουμε αναγραμματισμό μεταξύ αυτών. Η Ελληνική Αριθμοσοφία λοιπόν, μας επισημαίνει την ταυτοποίηση των δύο λέξεων/εννοιών, αλλά και οι πρόγονοί μας το έκαναν πράξη. Δεν μπορούσε κάποιος να είναι το ένα χωρίς το άλλο.
Ο πολίτης - οπλίτης, κατά την ώρα της μάχης, δεν κάλυπτε με την ασπίδα του τον εαυτό του, αλλά τον διπλανό συμπολεμιστή του. Ο καθένας πολεμώντας προστάτευε τον διπλανό του και όλοι μαζί μάχονταν για την ελευθερία.
Το σχήμα πολίτης – οπλίτης κράτησε την Ελλάδα ελεύθερη, κατά την περσική εισβολή, στους Περσικούς Πολέμους.
Ο κάθε ένας οπλίτης χωριστά, δεν έπαυε να αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, με ατομικό χαρακτήρα, ανάγκες και επιθυμίες.
Η λειτουργία όμως της Φάλαγγος προϋπέθετε την αυτοπροαίρετη και εθελοντική υποβολή των προσωπικών αναγκών και ενσυνείδητη πειθαρχία των κινήσεων και αποφάσεων του κάθε οπλίτου χωριστά.
Έτσι γεννήθηκε και το απαύγασμα της Ελληνικής Κοινωνικής Συνειδήσεως που είναι η υποταγή του προσωπικού συμφέροντος στο Συλλογικό!
Έτσι μεγαλούργησαν οι Αρχαίοι Έλληνες!!!
Έτσι δομήθηκαν ευνομούμενες πολιτείες αποτελούμενες από ευσυνειδήτους, παραγωγικούς και ενεργούς Πολίτες, που μέχρι σήμερα θαυμάζουμε και ζηλεύουμε, σαν να αποτελούν άφθαστο όνειρο!!!
Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι σε αυτήν την παρακμή που βιώνουμε σήμερα, μας έφτασε η νοοτροπία του “ωχ αδερφέ” του “εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα...;” και το “ξέρεις ρε ποιός είμαι εγώ;”.
Αλλά όπως έχω ξαναπεί, κανένα μικρό κλαδάκι στην άκρη του δένδρου δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ, αν αποκοπεί από την ρίζα του...
Σε λίγες μέρες η γιορτινή ατμόσφαιρα θα αποτελεί παρελθόν και θα επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Γι αυτό, το παρόν ιστολόγιο στέλνει τις δικές του ευχές:
Για το νέο έτος (το συμβατικό 2019) εύχομαι Υγεία και Ευδαιμονία σε όλες και όλους. Ο Θουκιδίδης όμως μας λέει ότι: "τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον". Δηλαδή η ευτυχία βασίζεται στην ελευθερία και η ελευθερία στην γενναιότητα. Για να έχουμε λοιπόν Ευδαιμονία πρέπει να θέσουμε όλοι ως πρώτη προτεραιότητα το κοινό καλό. Να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε τους Ιερούς προγόνους μας εφαρμόζοντας στην πράξη τις Αρχές τις Αξίες και τα Ιδανικά με τα οποία Εκείνοι μεγαλούργησαν. Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το σημερινό τέλμα, δεν έχουμε άλλη επιλογή ως Έλληνες...
Καλή Χρονιά σε όλες και όλους!!!

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ!

Ο κατάλογος των «τερατολογιών του Ηροδότου», που έκαναν τους νεότερους ιστορικούς να μειδιούν ειρωνικά, είναι μακρός, αλλά για πολλά ρηθέντα υπό του ιδίου έχουν αρχίσει να προκύπτουν συγκλονιστικές επιβεβαιώσεις.
Οι μούμιες
Η πρώτη αφορούσε το θέμα των μουμιοποιήσεων: οι φοιτητές Ιατρικής των πρώτων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων θεωρούσαν ανέκδοτο το ότι «στην Αίγυπτο υπήρχαν τρεις μέθοδοι μουμιοποίησης, ανάλογα με το βαλάντιο των συγγενών του νεκρού». Όπως όμως απέδειξαν οι κατοπινές «εισαγωγές» μουμιών από τους γάλλους, γερμανούς και άγγλους αιγυπτιολόγους, ο Ηρόδοτος είχε δίκιο.
Τα «μυρμήγκια» του χρυσού
Ανέκδοτο επίσης θεωρούσαν τη διήγησή του για το πώς ο Δαρείος αβγάτιζε τον χρυσό στο θησαυροφυλάκιό του: στα βουνά του σημερινού Πακιστάν, έλεγε, «γιγάντια μυρμήγκια με γούνα, μεγέθους λίγο μικρότερου από σκύλου, εξορύσσουν το χρυσάφι»! Είναι δυνατόν να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Κι όμως. Όπως ανακάλυψε το 1996 ο γάλλος εθνολόγος Μισέλ Πεϊσέλ (Μichel Ρeissel), xorisorianews.gr η φυλή Μινάρο του υψιπέδου Ντανσάρ συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αντλεί χρυσό με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ανακάλυψαν και αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς στρατιώτες να επιστρέφουν από περιπολίες με τις χούφτες γεμάτες χρυσόσκονη.
Ποιο ήταν το μυστικό;
Μαρμότες!
Αυτοί οι «υπερμεγέθεις σκίουροι» είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά-πυκνά τις καθάριζαν. Εκείνο που θα είχε δικαιώσει τον Ηρόδοτο από αιώνες θα ήταν μια καλύτερη γνώση των ιστορικών για τη γλώσσα των Περσών: ονόμαζαν τις μαρμότες «μυρμήγκια του βουνού»!
Οι Αμαζόνες
Αν δεν υπήρξαν ποτέ οι Αμαζόνες, γιατί οι Έλληνες είχαν τέτοια εμμονή με την «Αμαζονομαχία»; Τελικά τον Οκτώβριο του 1994 το περιοδικό «Νational Geographic» κυκλοφόρησε με κύριο θέμα μια μούμια, που βρήκε η επικεφαλής ερευνών του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας του Νοβοσιμπίρσκ Ναταλία Πόλοσμακ. Η μούμια βρέθηκε στο Καζακστάν, όπου στα χρόνια του Ηροδότου, κάλπαζαν οι Μασσαγέτες. Ανήκε σε μια γυναίκα που έφερε στο σώμα της πολεμικά τατουάζ (ο Ηρόδοτος έγραψε πώς οι Αμαζόνες σημάδευαν το κορμί τους για κάθε εχθρό που σκότωναν) και είχε ταφεί μαζί με τον οπλισμό της. Από τότε, επτά ακόμη σωροί γυναικών με οπλισμό βρέθηκαν κοντά στη ρωσική πόλη Ποκρόβκα, χρονολογημένοι στην περίοδο -600 ως -200, αλλά και στη Βρετανία, σε τάφους Σαρματών (Σαυροματών κατά τον Ηρόδοτο) που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον ρωμαϊκό στρατό.
Οι Ετρούσκοι
Επόμενος «μύθος του Ηροδότου» ήταν η αφήγησή του περί Ετρούσκων: έλεγε ότι αποίκισαν την Ιταλία προερχόμενοι από τη Λυδία, του γνωστού βασιλιά Κροίσου, έπειτα από 18ετή λιμό. Με επικεφαλής τον Τυρρηνό, μπάρκαραν από την τωρινή Σμύρνη για την περιοχή Ούμπρια της Ιταλίας. Κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά αυτή τη διήγηση έως ότου – το 1885- μια στήλη με Ετρουσκικά του -6ου αιώνα βρέθηκε στη Λήμνο. Τελικά, στις 18 Ιουνίου του 2007, και έπειτα από έναν μαραθώνιο αναλύσεων DΝΑ του πληθυσμού της πρώην ετρουσκικής πόλης Μurlo της Ιταλίας, ο καθηγητής Αλμπέρτο Πιάτσα (Αlberto Ρiazza), του Πανεπιστημίου του Τορίνου, ενημέρωσε το ακροατήριο του ετήσιου συνεδρίου της Εuropean Society of Ηuman Genetics ότι «ο Ηρόδοτος είχε δίκιο».
Ο Φειδιππίδης
Μιλώντας για «μαραθώνιο», δεν αποφεύγουμε να θυμηθούμε τον Φειδιππίδη. Οι ιστορικοί γελούσαν με το υπεράνθρωπο της κάλυψης της απόστασης Αθήνας- Σπάρτης (250 χλμ.) από τον Φειδιππίδη σε μόλις 36 ώρες. Το γέλιο κόπηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1982, όταν μια παρέα… βρετανών αξιωματικών της RΑF επανέλαβε το επίτευγμα. Από το 1983, το Διεθνές Σπάρταθλον λαβαίνει χώρα με πολυεθνή συμμετοχή, αποδεικνύοντας στους «ερευνητές της πολυθρόνας» ότι οι «Ελληνικοί Μύθοι» αξίζουν προσεκτικότερη ανάγνωση… ιδιαίτερα όταν προέρχονται από τον «γραφικό» Ηρόδοτο!
Τ. Καφαντάρης

Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ – ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΙΚΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ!

Λόγος πολύς έχει γίνει κατά το παρελθόν και πολλές μελέτες έχουν γραφεί, με θεματολογία περιστρεφόμενη γύρω από τα στρατηγήματα και τις τακτικές που εφήρμοσαν στα Πεδία τις Μάχης οι Αρχαίοι Έλληνες, επιτυγχάνοντας αποφασιστικό αποτέλεσμα για την Τροπή της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ελληνικός στρατός γενικά αποτελείτο από γυμνασμένους άνδρες, με πολεμική περιβολή (θώρακας, περικνημίδες, περικεφαλαία) και με επιδεξιότητα στην χρήση οπλών (ακόντιο, σφενδόνα, τόξο, ξίφος).
Καλύτεροι σφενδονιστές ήταν οι Ρόδιοι, καλύτεροι τοξότες οι Κρήτες, καλύτεροι ακοντιστές οι Ακαρνάνες (από την Ακαρνανία) και οι Αγριάνες (λαός στον Στρυμόνα) και καλύτεροι πελταστές οι Θράκες.
Ο στρατός των Αρχαίων Ελλήνων ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη, καθώς και το τρέξιμο με ιαχές στην επίθεση κατά των εχθρών.
Η ναυτική υπερδύναμη της εποχής ήταν η Αθήνα. Είναι γνωστές οι περίφημες τακτικές των Αθηναίων που παραπλανούσαν τον εχθρό τους αλλάζοντας τους σχηματισμούς του στόλου τους. Στον στρατό ξηράς, ο Ελληνικός στρατός χρησιμοποίησε από τον -5ο αιώνα, πολύ πριν από τον ρωμαϊκό (που είχε μισθοφορικό στρατό από Ρωμαίους και ξένους άνδρες), πολιορκητικές μηχανές όπως πολιορκητικούς κριούς, καταπέλτες και πολιορκητικούς πύργους.
Οι Ρωμαίοι αντέγραψαν το αρχαιοελληνικό στρατιωτικό πρότυπο: τον εξοπλισμό (οπλίτες, ιππείς, πελταστές, ακοντιστές, τοξότες, σφενδονιστές), τις πολεμικές κατασκευές (τριήρεις, πολιορκητικές μηχανές) και την στρατηγική, τόσο στο πεζικό, όσο και στο ναυτικό.
Οι Έλληνες Συρακούσιοι στον πελοποννησιακό πόλεμο – στην Σικελική Εκστρατεία (415 – 413) είχαν Ιταλούς μισθοφόρους στους οποίους έμαθαν την τέχνη του πολέμου. Οι Έλληνες είχαν και σαλπιγκτές για τα στρατιωτικά παραγγέλματα στις μάχες, καθώς και αυλητές που συντόνιζαν το βήμα των στρατιωτών.
Επιστρέφοντας στον σπαρτιατικό στρατό, πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που εφήρμοσε τους στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη και μάλιστα αλλάζοντάς τους κατά την διάρκειά της. Αυτό έγινε πολύ πριν από την εμφάνιση της Μακεδονικής Φάλαγγας που δημιούργησε περίπου το -338 ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος ο Β΄.
Οι Λακεδαιμόνιοι οπλίτες έφεραν σκούρα κόκκινη επωμίδα ή θώρακα (οι πιο βαριά οπλισμένοι), δόρυ, ασπίδα στην οποία ενεγράφετο το χαρακτηριστικό μεγάλο Λ (=Λακεδαιμόνιοι), καθώς και μικρό εγχειρίδιο (φονικό μαχαίρι): την ξυήλη. Οι στρατιώτες συγχρόνιζαν το βήμα τους με τη μουσική αυλών. Κατά την διάρκεια της μάχης γινόταν αλλαγή των σχηματισμών κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι καλύτεροι πολεμιστές να είναι στην πρώτη γραμμή.
Αν ο εχθρός διασπούσε το σχηματισμό, τότε τους πεσόντες στρατιώτες αντικαθιστούσαν άλλοι οπλίτες που ήταν σκορπισμένοι στην περιοχή της μάχης.
Ο σπαρτιατικός στρατός, επίσης, χρησιμοποίησε και άλλα πολεμικά τεχνάσματα, τα λεγόμενα “κλέμματα”. Τέτοιο κλέμμα ήταν, για παράδειγμα, η προσποίηση ότι ο σπαρτιατικός στρατός ήταν σε κατάσταση αδρανείας, για να παραπλανηθεί ο εχθρός. Πάντως και ο σπαρτιατικός και ο μακεδονικός στρατός, αποτέλεσαν πρότυπο οργάνωσης και τακτικής. Ομοίως και άλλοι στρατοί όπως των Αθηναίων και των Βοιωτών.
Ήδη κατά την ύστερη Αρχαιότητα, Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς μέχρι και σύγχρονοι ακαδημαϊκοί, εξετάζουν το αντικείμενο από μία σχετική απόσταση, είτε σαν να παρακολουθούν επί χάρτου τις τακτικές κινήσεις των αντιπάλων στρατευμάτων, είτε σε γεωστρατηγικό και πολιτικό επίπεδο σε συσχετισμό με τις συνθήκες της υπό εξέτασι περιόδου .
Παρέβλεψαν όμως, σχεδόν όλοι, να ασχοληθούν και να εξετάσουν, το ίδιο το κύτταρο που γέννησε την ανάγκη χρησιμοποιήσεως αυτών των τακτικών και στρατηγικών εφαρμογών, το στοιχείο που επέδρασε τόσο καταλυτικά στην διαμόρφωση του πεδίου της μάχης και του κοινωνικού γίγνεσθαι, που δεν είναι άλλο παρά η Επινόηση και Εισαγωγή της Οπλιτικής Φάλαγγος!
Πώς και από ποιους δομείται; πως διοικείται; πως κινείται; τι είναι αυτό που καταβάλλει τον αντίπαλο; και πως νοιώθει κάποιος που ανήκει σε αυτήν;… Ίσως οι σύγχρονοί της, εκ συναφείας και εγγύτητος, κάποια πράγματα τα θεώρησαν αυτονόητα και τετριμμένα για να τα αναφέρουν με αποτέλεσμα να τους διαφύγουν.
Ενώ οι σύγχρονοι μελετητές λόγω χρονικής αποστάσεως και ελλιπούς βιβλιογραφίας, είτε δεν τους απασχόλησε είτε δεν τόλμησαν να το αγγίξουν. Εκπληκτική βέβαια εξαίρεση αποτελεί η αξιολογότατη μελέτη του Victor Davis Hanson με τίτλο: «Ο Δυτικός Τρόπος Πολέμου» η οποία καταπιάνεται με ακριβώς αυτό το αντικείμενο!
Στο παρόν άρθρο λοιπόν, θα ασχοληθούμε ειδικά με την επινόηση και χρήση των Αρχαίων Ελληνικών Παραγγελμάτων και Ασκήσεων Ακριβείας Οπλιτικής Φάλαγγος.
Όπως είναι φυσικό λοιπόν, η επιτυχία της Φάλαγγος στο Πεδίο της Μάχης ήταν άμεση συνάρτηση της ακριβείας και συγχρονισμού των κινήσεών της και σαφώς του βαθμού πειθαρχίας αυτών που την απάρτιζαν. Διεφάνη αμέσως λοιπόν η ανάγκη καθιερώσεως μίας μεθόδου ώστε να καταστεί δυνατή η μετατροπή ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, από μία απλή συνάθροιση ενός ατάκτου πλήθους, σε μία συγχρονισμένη, συμπαγή και αποφασιστική πολεμική μηχανή, με άριστη διάταξη σε γραμμές και στοίχους. Βεβαίως ο κάθε ένας οπλίτης χωριστά, δεν έπαυε να αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, με ατομικό χαρακτήρα, ανάγκες και επιθυμίες!!
Η λειτουργία όμως της Φάλαγγος προϋπέθετε την αυτοπροαίρετη και εθελοντική υποβολή των προσωπικών αναγκών και ενσυνείδητη πειθαρχία των κινήσεων και αποφάσεων του κάθε οπλίτου χωριστά.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε και το απαύγασμα της Ελληνικής Κοινωνικής Συνειδήσεως που είναι η υποταγή του προσωπικού συμφέροντος στο Συλλογικό!
Έτσι δομήθηκαν ευνομούμενες πολιτείες αποτελούμενες από ευσυνειδήτους, παραγωγικούς και ενεργούς Πολίτες, που μέχρι σήμερα θαυμάζουμε και ζηλεύουμε, σαν να αποτελούν άφθαστο όνειρο!!!
Επομένως υπό συγκεκριμένη στρατιωτική διοίκηση, ΕΝΑΣ αποφάσιζε ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση της Φάλαγγος, αλλά κοινή ενσυνείδητη συναπόφαση ΟΛΩΝ των Οπλιτών ήταν η σύγχρονη και ακριβής εκτέλεση της συγκεκριμένης κινήσεως στον συγκεκριμένο χρόνο!
Αυτό βεβαίως, γέννησε την αμέσως επόμενη πρακτική ανάγκη: Της καθιερώσεως ενός σαφούς και συνοπτικού τρόπου μεταφοράς των διαταγών του επικεφαλής μέχρι και τον τελευταίο οπλίτη με τρόπο που να είναι πλήρως κατανοητός από όλους και με κοινή ορολογία.
Έτσι λοιπόν προέκυψε η επινόηση των Παραγγελμάτων που δεν είναι παρά μία κωδικοποίηση σειράς ενεργειών και κινήσεων σε συγκεκριμένο χρόνο, μετά από εκφώνηση μίας συντόμου και κοφτής φράσεως ή λέξεως από τον επικεφαλής.
Με σκοπό βεβαίως να καταστούν αυτές οι κινήσεις αποτελεσματικές και συγχρονισμένες στο πεδίο της μάχης, καθιερώθηκαν οι από την περίοδο της ειρήνης Ασκήσεις Ακριβείας για την εξάσκηση και προετοιμασία των Οπλιτών.
Όσο πιο ακριβείς ήταν στην εκτέλεση τους οι Οπλίτες, τόσο πιο αποτελεσματικοί ήταν στο πεδίο της Μάχης, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα των Σπαρτιατών που όχι μόνον είναι οι γεννήτορες της Ιδέας της Φάλαγγος αλλά είχαν αναγάγει την Στρατιωτική Αγωγή σε πραγματική τέχνη, καθιστώντας τους αναντιρρήτως Πρότυπα Πολεμικής Αρετής, ανά τους αιώνες!
Από την Αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας στον σύγχρονο Στρατό, λέμε ότι ο δείκτης πειθαρχίας ενός τμήματος είναι ο βαθμός ακριβείας κατά την εκτέλεση ασκήσεων ακριβείας!
Μας παραδίδεται μάλιστα από Αρχαίους ιστορικούς, η έκπληξη στα μάτια των Περσών βλέποντας από μακρυά την προέλαση της Μακεδονικής Φάλαγγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την οποία παρομοίασαν άψογα λέγοντας, ότι ήταν τόσο τέλεια ζυγημένοι και στοιχημένοι οι οπλίτες κατά την κίνηση τους, που από απόσταση δεν έμοιαζαν για ένα πλήθος ανθρώπων, αλλά σαν καρφιά καρφωμένα σε τέλειες γεωμετρικές θέσεις επί μίας κυλιομένης σανίδος!!!
Και αυτή η εικόνα από μόνη της, τους έκανε να κυριευτούν από τρόμο.

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: ΑΝ ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ

«Θα υποστήριζα όμως με όλη μου τη δύναμη, με λόγια και με έργα, ότι αν πιστεύαμε πως πρέπει ν' αναζητούμε όσα δε γνωρίζουμε, θα γινόμασταν καλύτεροι, πιο θαρραλέοι και λιγότερο νωθροί, παρά αν νομίζαμε πως ούτε είναι δυνατό να βρούμε όσα αγνοούμε, ούτε πρέπει να τ ' αναζητούμε.»
Σωκράτης
Πλάτωνος - Μένων 86 b 6

Ο  Μένων ή Περί Αρετής, είναι πλατωνικός διάλογος στον οποίο ο Σωκράτης και ο αριστοκράτης Μένων αναζητούν τον ορισμό της αρετής και αναλύουν το ερώτημα αν αυτή είναι διδακτή. Εντάσσεται στους «πειραστικούς διαλόγους» δηλαδή σ΄αυτό που λέμε σήμερα «Δοκίμιο». 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΗ ΛΥΓΙΖΕΙΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΠΟΥ Ο,ΤΙ ΥΨΩΘΗΚΕ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ 

Έλληνας. Είναι επίθετο ανθρώπου με γνωρίσματα, τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, τον υψηλό βαθμό πνευματικής αφύπνισης, το έντονο συναίσθημα αλτρουισμού, αγάπης και σεβασμού της ανθρώπινης ζωής.
Ουδέποτε ο Έλληνας θεώρησε τον εαυτό του εκλεκτό ή προνομιούχο, ουδέποτε έκανε διαχωρισμούς και διακρίσεις στους ανθρώπους είτε χρώματος, είτε φυλής και φύλου.
Όπου και αν πέρασαν οι Έλληνες, έδωσαν το φως της γνώσης. Σκόρπισαν σπάταλα τη σοφία τους και δίδαξαν τις αξίες του πνεύματός τους. Θαυμάστηκαν από τους ανθρώπους των περιοχών που εκπολίτιζαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ζουν μέχρι σήμερα στις παραδόσεις τους σαν οι λευκοί θεοί που ήρθαν από τον ουρανό και τ ' αστέρια.
Ελληνισμός. Είναι ουράνια συμπαντική έννοια που δεν φθείρεται, δεν παρακμάζει, δεν εκφυλίζεται γιατί εκφράζει τη σοφία των θεών. Αποτελούμενος από ευρύ σύνολο γνώσεων, αξιών και αρχών, ο Ελληνισμός δόθηκε στους Έλληνες, για τη μετάδοση του σε όλη τη γη και τη μεταμόρφωση της σε ουράνια κοινωνία.
Όσοι πολεμούν το ουράνιο πνεύμα του Ελληνισμού, πολεμούν τη γνώση και τους θεούς και αυτοκαταστρέφονται.
Ο άνθρωπος πρέπει ν ' ανεβάσει το επίπεδο της πνευματικότητας και όχι να λατρεύει την ύλη αδιαφορώντας τελείως για την ουράνια αποστολή του. Δεν πρέπει να εξαπατάται με ψεύτικα είδωλα που εκφράζουν μόνο το μίσος και την κακία. Είδωλα που δόθηκαν μόνο και μόνο για τον έλεγχο της ψυχής μας και τον εξουσιασμό μας. 
Πρέπει να σταματήσει το ψέμα, να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας.

Σταμάτης Σπανουδάκης: “Ψυχή μου, μη λυγίζεις”. Δημιουργία οπτικοακουστικού Lilianna
Κείμενο: Γερ. Καλογεράκης, από το βιβλίο του “Η Διαθήκη Του Προμηθέα”, εκδ. Δίον, Θεσσαλονίκη 2001

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ 9.500 ΕΤΩΝ;

Ναί, τὰ εὑρήματα ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα πὼς αὐτὴ ἡ πόλις ἦταν Ἑλληνική!!!
Ἀλλὰ αὐτὰ ἐξετάζονται μόνον ἀπὸ ἐκτὸς Ἑλλάδος γνῶστες….
Οἱ ἐντὸς Ἑλλάδος τὰ …ἀγνοοῦν ἐπιδεικτικῶς! Τὰ περιφρονοῦν!
Βλέπετε, τὰ εὑρήματα εἶναι πάρα πολλά, σὲ ὅλον τὸν πλανήτη, καὶ βοοῦν…
Κάποιοι ἀρνοῦνται νὰ τὰ συνδυάσουν μεταξύ τους…
Δὲν πειράζει.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ ζήτημα δὲν εἶναι αὐτοί, ἀλλὰ οἱ ἄλλοι. Αὐτοὶ ποὺ ἀντιλαμβάνονται.
Κι αὐτοὶ ποὺ ἀντιλαμβάνονται βλέπουν πλέον πόσο πιὸ πίσω ξεκίνησαν ὅλα!
Ὄχι βέβαια πρὸ 9.500 ἐτῶν μόνον…
Ἀλλὰ πίσω… Πολὺ πίσω!
Φιλονόη. https://filonoi.gr

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΛΙΘΟΥ: ΕΠΑΝΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ

Ένα κείμενο “κλειδί” για την ιστορία του Αιγαίου, του -3ου αι, το περίφημο ψήφισμα της Νικουριάς (IG XII 7, 506), επανεντοπίστηκε πρόσφατα στην Αμοργό.  H επιγραφή είχε ανακαλυφθεί το 1893 στην εκκλησία της Παναγιάς στο νησάκι Νικουριά απέναντι από την Αιγιάλη της Αμοργού. Μεταφέρθηκε τότε προσωρινά σε  γειτονικό στάβλο όπου ως  το 1908 τουλάχιστον ήταν ορατή, αλλά στην πορεία των χρόνων χάθηκε. 
Το κείμενό της, το γνωρίζουμε από την δημοσίευσή της.
Στο ψήφισμα μνημονεύεται η απόφαση του Κοινού των νησιωτών, πολιτικής ενώσεως που συνέστησαν οι Πτολεμαίοι, να συμμετέχουν με επίσημους αντιπροσώπους στην γιορτή και τους αγώνες που διοργάνωσε ο Πτολεμαίος Β´ στην Αλεξάνδρεια στην μνήμη του πατέρα του Πτολεμαίου Α´ του Σωτήρος. Αντίγραφο του ψηφίσματος στήθηκε στο βωμό του Πτολεμαίου Α´ στην Δήλο, έδρα του Κοινού, ενώ υπήρξε πρόβλεψη να στηθούν και άλλα σε όλες τις πόλεις που το υπερψήφισαν, μεταξύ των οποίων ήταν και μία από τις πόλεις της Αμοργού.
Το ψήφισμα της Νικουριάς κατέχει κεντρική θέση στην επιστημονική έρευνα, διότι παρέχει στοιχεία σχετικά με τoν συσχετισμό δυνάμεων στο Αιγαίο στο α΄ μισό του -3ου αι. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη η επιγραφή χρονολογείται στο διάστημα -280 με -278 ή στα πρώτα χρόνια της δεύτερης δεκατίας του -3ου αι..
Δεκάδες  Ελλήνων και ξένων ερευνητών καθώς και αρχαιολόγων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας είχαν στο παρελθόν αναζητήσει το σημαντικό αυτό ψήφισμα. Πρόσφατα, τελειόφοιτος φοιτητής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αμοργινής καταγωγής, ο Στέλιος Περάκης και ο Γερμανός αρχαιολόγος Ν.N. Fischer, μετά από υπόδειξη εντοπίων, επανεντόπισαν την επιγραφή, εντοιχισμένη σε πρόσφατα επισκευασμένη κατοικία στο χωριό Θολάρια, καθώς παρέμεινε ανεπίχριστη.
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων ευχαριστεί όσους συνέβαλαν στον επανεντοπισμό της επιγραφής και την ενημέρωση της Υπηρεσίας. Έχει δε δρομολογήσει την αποτοίχιση, μεταφορά και έκθεσή της στην αρχαιολογική Συλλογή Αμοργού.

ΟΤΑΝ 500 ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ 6.000 ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Στις 15 Μαΐου του 1821 μαζεύονται στο Μοναστήρι του Αη-Γιώργη στο χωριό Βουργαρέλι Άρτας οι οπλαρχηγοί Γ. Καραϊσκάκης, Γιαννάκης και Μήτρος Κουτελίδας, Γώγος Μπακόλας, Αντρέας Ίσκος, Γιαννάκης Ράγκος, Μάρκος Μπότσαρης, Κουτσονίκας και πολλοί άλλοι αγωνιστές και κηρύσσουν την επανάσταση στα Τζουμέρκα και στο Ραδοβύζι, υπό τις ευλογίες του ηγούμενου του μοναστηριού Χριστόφορου.
Τα Θεοδώριανα, κεφαλοχώρι στα Τζουμέρκα Άρτας, καθώς ήταν απομακρυσμένα και προστατεύονταν από τα φυσικά οχυρά των απόκρημνων βουνών, πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην Επανάσταση του 1821. Οι τσελιγκάδες ενισχύουν την προσπάθεια και oι Θεοδωριανίτες πυκνώνουν τις τάξεις των ενόπλων.
Ακολουθούν τους καπεταναίους και λαβαίνουν μέρος σε πολλές μάχες. 
Στόχος των Τούρκων η καταστολή της επανάστασης στην Πελοπόννησο. Τον Ιούλιο του 1821 ο Ισμαήλ πασάς με 2.000 Τουρκαλβανούς καταφτάνει στα Τζουμέρκα με σκοπό να ανοίξει δρόμο για τη Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο. Στόχος του ήταν να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Αφού πυρπολούν το Συρράκο και τους Καλαρρύτες, τα Πράμαντα και τους Μελισσουργούς φτάνουν στην περιοχή «Αυτί».
Οι Έλληνες οπλαρχηγοί αποφασίζουν να δώσουν την αποφασιστική μάχη στο στενό πέρασμα στη ράχη του Σταυρού. Η περιοχή οφείλει το όνομά της στον πατέρα Κοσμά τον Αιτωλό. Στα 1777 είχε περάσει απ’ τα Θεοδώριανα Άρτας ο Πατροκοσμάς, όπου σε περίοπτη θέση ανάμεσα στο Αθαμάνιο και στα Θεοδώριανα έστησε ξύλινο σταυρό. Από τότε η περιοχή αυτή ονομάζεται «Σταυρός». Κήρυξε στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και ίδρυσε το πρώτο σχολείο στα Θεοδώριανα στέλνοντας ο ίδιος τον πρώτο δάσκαλο από το Ζαγόρι.
Αρχηγός των Ελλήνων ορίζεται ο Γώγος Μπακόλας. Ο Γώγος Μπακόλας γεννήθηκε το 1751 στη Σκουληκαριά Άρτας και ήταν θείος του Καραϊσκάκη από τη μητέρα του. Το ‘21 ήταν εβδομηντάρης περίπου. Ήταν σεβαστός από όλους για τη σύνεση, την παλικαριά του, αλλά και την εμπειρία της ηλικίας του. Στην πολιορκία της Άρτας το φθινόπωρο του 1821 διακρίθηκε για την τόλμη του!
Ο Γώγος Μπακόλας γνωρίζοντας τη στρατηγική σημασία της θέσης «Σταυρός» σε υψόμετρο 1.250 μέτρων βιάζεται να φτάσει και να οργανώσει την άμυνα. Φτάνει στο Σταυρό τη νύχτα της 2ας προς 3ης Αυγούστου μαζί με άλλους Καπεταναίους. Αρχικά φροντίζει να φυγαδέψει τον άμαχο πληθυσμό και να εκκενώσει το παρακείμενο χωριό των Θεοδώριανων. Έτσι, οι Τούρκοι φτάνουν στα έρημα Θεοδώριανα.
Η πρώτη μάχη στο Σταυρό αρχίζει στις 4 Αυγούστου 1821
Από τη μια μεριά 2.000 Τουρκαλβανοί και από την άλλη λιγοστοί Έλληνες που καταφέρνουν όμως να τους αντιμετωπίσουν. Το βράδυ καταφθάνουν ενισχύσεις και στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα….
Δεύτερη επίθεση. Οι Τούρκοι είχαν υπεροπλία αλλά οπισθοχωρούν. Την επόμενη μέρα ξεκινά η μεγάλη επίθεση. Οι Τούρκοι πλέον αριθμούν 6.000, ενώ οι Έλληνες είναι 500. Η μάχη κρατά όλη μέρα, αλλά οι Τούρκοι δεν καταφέρνουν να περάσουν το Σταυρό. Οι απώλειες των Τούρκων είναι μεγάλες και αναγκάζονται να οπισθοχωρήσουν και να επιστρέψουν στα Γιάννενα. Η νίκη στο Σταυρό είχε μεγάλη σημασία για την εξέλιξη της επανάστασης γιατί εμπόδισε τους Τούρκους να περάσουν προς τη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, δίνοντας χρόνο να εδραιωθεί η επανάσταση.
Το σημερινό μνημείο στον Σταυρό 
«Όπου Γώγος εκεί και νίκη»
Στη μάχη πήραν μέρος και οι Κουτελιδαίοι, Ράγκος, Καραϊσκάκης, Τσαρακλής, γερο Μπαλωμένος κ.α. Μάλιστα ο Μακρυγιάννης που συμμετείχε στη μάχη εξαίρει την ανδρεία του Γώγου Μπακόλα:
«Και ο χειρότερος Έλλην έκαμε με ανδρείαν το χρέος του, όμως προτιμάται και δοξάζεται ο Γώγος ο αθάνατος, δε στοχάζεται θάνατο ο αγνός πατριώτης. Ήταν πολλά άξιος και τυχερός ο Γώγος». «Ήταν τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης κι’ αγαθός. Αρρώστησε σε κάμποσον καιρόν κι’ από την πίκρα του απέθανε. Η πατρίς χάριτες χρωστάγει εις αυτόν τον γενναίο άντρα».
«Τέτοιους αξιωματικούς θέλει η Κυβέρνησή μας να λευτερώση την πατρίδα, νέους¨ τους παλιούς σκότωμα. Μπεζέρισαν ν’ ακούνε Γώγο με ογδοήντα ένα άνθρωπον να βαστάξη έξι χιλιάδες και να γιομίση ο τόπος σκοτωμένους». «Όπου Γώγος εκεί και νίκη»
Το μνημείο που έχει ανεγερθεί σε αυτή τη θέση τιμά τους πεσόντες, διαφυλάσσει την ιστορική μνήμη και προσφέρει στους ταξιδιώτες εκπληκτική θέα.

ΠΩΣ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα το διαζύγιο φαίνεται εύκολη υπόθεση, που τα ελληνικά δικαστήρια λύνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πολλοί θεωρούν ότι η εξέλιξη των σχέσεων και η ισότητα των δύο φύλων έφερε και τις καλύτερες προϋποθέσεις για να βγαίνει κόσμια ένα διαζύγιο.
Πως ήταν όμως τα πράγματα για ένα γάμο που έληξε στην αρχαιότητα; Συγκεκριμένα στην Αρχαία Ελλάδα είχαν καταγραφεί από τους ιστορικούς πολλά διαζύγια, Υπήρχαν δύο είδη διαζυγίων. 
Το κριτήριο ήταν ποιος ζητούσε το διαζύγιο.
Αν ο άνδρας του ζευγαριού ήθελε να χωρίσει, τότε έπρεπε να επιστρέψει στην οικογένεια της γυναίκας, την προίκα που είχα λάβει και να διασφαλίσει την οικονομική επιβίωση της συζύγου για τα πρώτα χρόνια, μετά το διαζύγιο. Αν υπήρχαν παιδιά, τα κρατούσε ο σύζυγος, ενώ αν ξαναπαντρευόταν νεότερη γυναίκα από την πρώην σύζυγο, απαγορεύοταν οι δημόσιες εμφανίσεις, μέχρι να ξαναπαντρευτεί και η ίδια.
Αν το διαζύγιο το ζητούσε η γυναίκα της οικογένειας, τότε έπρεπε να αποδείξει στον τοπικό Άρχοντα με αδιάσειστα στοιχεία, ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι για να διαλυθεί ο γάμος. Ο πιο σοβαρός λόγος που πάντα γινόταν δεκτός από τον Άρχοντα, ήταν η αδυναμία να προσφέρει ο σύζυγος, τα ελάχιστα για τη διαβίωση της συζύγου. Τα θέματα υγείας ήταν και αυτά από τους σοβαρούς λόγους για ένα διαζύγιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οικεία του σπιτιού περνούσε στην οικογένεια της συζύγου, μέχρι να ξαναπαντρευτεί.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο πρώην σύζυγος αναλάμβανε να βρει καινούργιο σύντροφο για την πρώην γυναίκα του.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΙΚΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Για την ιστορία, κάθε ένα από τα παρακάτω φαινόμενα σημαίνει και την αρχή μιας εκ των τεσσάρων εποχών. Έτσι έχουμε τα εξής φαινόμενα και εποχές:
Φθινοπωρινή Ισημερία | 23 Σεπτεμβρίου | Έναρξη του Φθινοπώρου το ημερήσιο φως του ήλιου πέφτει, η μέρα και η νύχτα γίνονται ίσες σε διάρκεια.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο | 21 Δεκεμβρίου | Έναρξη του Χειμώνα η μικρότερη ημέρα του χρόνου.
Εαρινή Ισημερία | 21 Μαρτίου | Έναρξη της Άνοιξης το ημερήσιο φως του ήλιου μεγαλώνει, η μέρα και η νύχτα είναι ίσες σε διάρκεια.
Θερινό Ηλιοστάσιο | 21 Ιουνίου | Έναρξη του Καλοκαιριού η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Όπως τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες σηματοδοτούν την αρχή κάθε εποχής, έτσι και Χειμερινό Ηλιοστάσιο σημαίνει την αρχή του χειμώνα, μιας “σκληρής” εποχής για όσους ζουν στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης.
Ως εκ τούτου οι ιερείς των θρησκειών και των παραδόσεων έκαναν δεήσεις προς τον Ήλιο για να μην χαθεί οριστικά κάτω από τον ορίζοντα στην προαιώνια πορεία του προς το Νότιο ημισφαίριο.
Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης τιμούσαν και γιόρταζαν το γεγονός ότι ο ήλιος για μια ακόμα φορά πέρασε από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ξαναγεννήθηκε. Σε πολλές από τις παραδόσεις ο συμβολισμός δεν αφορούσε μόνο στην τίμηση της “γέννησης” του ηλίου αλλά ακόμα και την αρχή του ημερολογιακού έτους.
Ο Ήλιος λατρεύτηκε από του Αρχαίους λαούς σαν Θεός, μιας που ο Ήλιος, είναι ο δημιουργός των εποχών του έτους, και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή. Γι αυτό και πολύ πριν την δημιουργία του Χριστιανισμού, πολλές θρησκείες και παραδόσεις είχαν ορίσει σε αυτή την περίοδο τη γέννηση των Θεών τους.
Οι Πέρσες γιόρταζαν τη γέννηση του Αήττητου ήλιου θεού Μίθρα, οι Αιγύπτιοι γιόρταζαν τη γέννηση του θεού- Ήλιου Ρα , Ατόν ή Όσιρη, οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν το θεό Ήλιο, ΣαμάχΒάαλΜαρδουνάκ, ή Νεργκάλ. Οι Βραχμάνοι γιόρταζαν τη γέννηση του Βράχμα, και έψαλλαν, «εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».
Στην Αρχαία Ελλάδα κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος» (σου θυμίζει κάτι;). Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του. Οι ιέρειες τότε ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε!».
Και για τους Αρχαίους Έλληνες ο Ήλιος λατρευόταν σαν θεός. Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με το Φοίβο Απόλλωνα, το θεό του Φωτός.
Αναπαριστούσαν την κίνηση του ηλίου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε που ο Ήλιος νικούσε το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.
Οι Αρχαίοι Έλληνες για να τιμήσουν τον Δία και την Κυβέλη στόλιζαν στην ύπαιθρο δέντρα με αναθήματα, κουλουράκια και κορδέλες και τα φώτιζαν με λυχνάρια.
Σταδιακά τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού, ορολογία που αργότερα χρησιμοποίησαν και οι ιερείς της Χριστιανικής Εκκλησίας.
Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνία γέννησης του Ιησού έγινε ύστερα από μεγάλες και χρονοβόρες συζητήσεις και διαβουλεύσεις, που ξεκίνησαν από τον +4ο αιώνα, κράτησαν σχεδόν τριακόσια χρόνια και τελείωσαν με την αποδοχή της ημερομηνίας αυτής τον 7ο αιώνα.
Με όποιον τρόπο και αν επιλέξεις να τιμήσεις όποια από τις ημέρες των Χριστουγεννιάτικων γιορτών, κάντο με κάποιο τελετουργικό και με μια παρουσία. Ακόμη και αν επιλέξεις αυτό να είναι τα ψώνια για τους αγαπημένους σου. Κάντο με τη γνώση που μόλις αποκόμησες!
Ελίνα
(απόσπασμα) http://www.thejoyofbirth.gr/

ΑΙΓΗΙΣ: ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

Πιστεύω πως δεν υπάρχει κανείς, σήμερα, που να μην αποδέχεται ως γεγονός την ύπαρξη πολιτισμού και μάλιστα αρκετά ανεπτυγμένου, στον προϊστορικό χώρο του Αιγαίου. Την περιοχή που είναι γνωστή ως Αιγηίδα.
Συγκεκριμένα όταν άρχισε το τέλος της παγετώδους περιόδου οι πορθμοί που χωρίζουν την Ευρώπη από την Αφρική και την Ασία δεν υπήρχαν αλλά ήσαν στεριές. Όπως η Ιταλία η Σικελία και η Τυνησία ήταν επίσης ενωμένες. Εκεί λοιπόν που σήμερα βρίσκεται η Μεσόγειος ήταν τότε δύο χωριστές θάλασσες που χώριζαν την Μεσόγειο σε ανατολική και δυτική.
Το μεγαλύτερο μέρος που δεν καλυπτόταν από πάγους στην περιοχή της Ευρώπης ήταν η χώρα της Αιγηίδος. Άρχιζε από τα δυτικά των Ιονίων νησιών, που φυσικά δεν ήταν τότε νησιά, περιελάμβανε την ηπειρωτική Ελλάδα, το Αιγαίο που και αυτό δεν ήταν φυσικά θάλασσα, ακόμη, την Μικρά Ασία, την Κρήτη, την Κύπρο και έφθανε έως την Συρία.
Την περιοχή αυτή που ονομαζόταν Αιγηίδα ή Αγαιίδα την διέσχιζε ο Αιγαίος ποταμός που ερχόταν από τον Εύξεινο και διέρρεε την μεγάλη πεδιάδα ( Ελλάδας – Μικράς Ασίας) σχημάτιζε μία λίμνη ανατολικά της Εύβοιας και χυνόταν στην ανατολική κλειστή θάλασσα νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά της Κρήτης. Στην ίδια θάλασσα χυνόταν και ο Νείλος αλλά και ο Αδριατικός ποταμός που εξέβαλε βορειοδυτικά της Κέρκυρας. Η χώρα της Αιγηίδος είχε ήπιο κλίμα, άφθονα νερά, μεγάλες και εύφορες πεδινές εκτάσεις.
Αυτή ήταν σε βασικές γραμμές η περιοχή της Αιγηίδος και φυσικά οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί είναι λογικό πως κάτω από τόσο ευνοϊκές συνθήκες να είχαν την καλύτερη εξέλιξη που μπορεί να πιθανολογήσει ο οποιοσδήποτε ερευνητής. Το ίδιο και η περιοχή παρουσίασε την μεγαλύτερη και αξιολογότερη ανάπτυξη και έτσι έγινε η ουσιαστική κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού,μέχρι που ήρθε το λιώσιμο των πάγων με όλα τα δυσμενή έως και απόλυτα καταστροφικά αποτελέσματα για ολόκληρη δυστυχώς την χώρα της Αιγηίδος.
Ακόμη λοιπόν το ίδιο πιστεύω, ότι και μετά το λιώσιμο των πάγων και το πλημμύρισμα της περιοχής με τα νερά που εισέβαλαν από την ευρύτερη περιοχή των Ηρακλείων στηλών, σημερινό Γιβραλτάρ, η καταστροφή ήταν γενικευμένη.
Έτσι έχουμε ξαφνικά ένα φυσικό φαινόμενο (;), που επιφέρει τον πανικό και στην συνέχεια την καταστροφή του τότε κόσμου, κάτω μάλιστα από συνθήκες που δεν επέτρεπαν καμία αντίδραση, εφ’ όσον η χρονική διάρκεια των πλημμύρων ήταν τόσο μικρή που τίποτα δεν μπορούσε να γίνει προς την σωτηρία.
Ο άνθρωπος της περιοχής της Αιγηίδος βρίσκεται κατατρεγμένος από την ίδια την φύση και την μανία της και παραδίδεται σ’ αυτή χωρίς καμία απολύτως αντίδραση! Να συμπληρώσουμε πως τα ευρήματα του γνωστού καθηγητού κ. Άρη Πουλιανού, μάλιστα δε τα οστά του αρχανθρώπου στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής, έφεραν στο φως μέσα από τις έρευνες που έγιναν σ’ αυτά, συμπεράσματα που ανέδειξαν ότι οι τότε άνθρωποι όχι μόνο ήσαν στο επίπεδο του εχέφρονος άρα εξελιγμένου ανθρώπου αλλά βρίσκονταν σε αρκετά ικανοποιητικό, για να μην πω πάρα πολύ ικανοποιητικό και φανεί υπερβολή, εξελικτικό στάδιο. Και να σημειώσουμε πως γίνεται λόγος για τουλάχιστον 800- 900 χιλιάδες χρόνια πριν.
Αν σώθηκαν κάποιοι; Ναι, σίγουρα κάποιοι σώθηκαν. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν σε πολύ ψηλές περιοχές, εκείνοι που στην ουσία όπως πάντα συμβαίνει έως και τις ημέρες μας, δεν είχαν την αμεσότητα του πολιτισμού στον βαθμό που λογικά είχαν οι κατοικούντες τις πεδινές περιοχές. Έτσι η Αιγηίδα με τις τρεις λίμνες της ξαφνικά μετατρέπεται σε μία λεκάνη που γεμίζει από άκρη σε άκρη με τα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, δημιουργώντας την Μεσόγειο θάλασσα και το Αιγαίο Πέλαγος.
Εδώ να σημειώσουμε πως υπάρχουν θεωρίες οι οποίες αναφέρονται στην μυθική Ατλαντίδα, την οποία καθόλου μυθική δεν μας παρουσιάζει ο Πλάτων στα βιβλία του Τίμαιος- Κριτίας, και η οποία θεωρία θέλει άμεσους «αυτουργούς» τους κατοικούντες την μεγάλη νήσο, με τον τεράστιο πολιτισμό, που βεβαίως άνθρωποι τον είχαν δημιουργήσει και φυσικά ανθρώπινα και τα χαρακτηριστικά του. Δηλαδή με λίγα λόγια οι ανθρώπινες αδυναμίες δεν άφησαν τα περιθώρια ούτε και σε εκείνο τον τεράστια προηγμένο πολιτισμό να έχει την θετική μορφή που θα μπορούσε να είχε, αλλά η αλαζονεία της εξουσίας του δυνατού έπαιξε και εδώ τον πρωταρχικό της ρόλο.
Η σύγκρουση με τους Έλληνες, τους Αθηναίους όπως λέει ο ιερέας της Σαίδος στον Σόλωνα ήταν εκείνη που ναι μεν ανέκρουσε την κατακτητική πορεία των Ατλάντιων αλλά είχε και τα ανάλογα αποτελέσματα. Γιατί όταν δύο υψηλοί πολιτισμοί συγκρούονται ένα είναι το σίγουρο αποτέλεσμα. Η καταστροφή!
Η χρήση των υπερόπλων από τους Ατλάντιους αλλά και τους Αθηναίους, οι οποίοι μην ξεχνάμε ότι ήταν και οι μεταδόσαντες τον πολιτισμό στην Ατλαντίδα την οποία και εποίκησαν καταστήσαντες αυτήν κάτι σαν την σημερινή Αμερική, η χρήση αυτή λοιπόν ήταν και το καθοριστικό σημείο για την επικείμενη καταστροφή. Και να σας πω κάτι; Λογικό μου φαίνεται να συνέβη κάτι παρόμοιο γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί όχι μόνο το αιφνίδιο της καταστροφής αλλά και η μικρή χρονική διάρκεια αυτής που δεν επέτρεψε καμία αντίδραση στους πληγέντες. Αλλά ακόμη και το μαζικό αυτής. Καθότι σχεδόν ολόκληρος ο τότε γνωστός κόσμος επλήγη ολοκληρωτικά!
Το λιώσιμο των πάγων και η διείσδυσή των υδάτων τους στην Αιγηίδα είχε ως αποτέλεσμα και άλλες μεταβολές πάνω στον πλανήτη. Κυρίως την δημιουργία του Ρεύματος του Κόλπου, ( Γκολφ Στρήμ), το οποίο μετέφερε θερμά ρεύματα και είχε μετέπειτα ως αποτέλεσμα την δημιουργία περιοχών σε κατοικημένες κάτι που πριν δεν υφίστατο αφού αποτελούσαν παγωμένες εκτάσεις.
Η καταστροφή όπως και να ήταν η πραγματικότητα είναι δεδομένη και η ερήμωση επίσης. Ποιοι έμειναν; Οι βοσκοί και αγράμματοι στα βουνά που σαν παραμύθι, κατά κάποιο τρόπο κράτησαν στο μυαλό έναν πολιτισμό που κάποτε υπήρξε. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στην μνήμη των προγόνων μας υπήρξαν όχι μόνο ένας αλλά τρεις κατακλυσμοί! Του Ωγύγου του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνα.
Βέβαια αυτός ο τελευταίος είναι από τους πλέον σημαντικούς καθότι οι καταστροφές άλλαξαν ριζικά μια πολύ μεγάλη περιοχή, όπως ήταν αυτή της Αιγηίδος και για τον λόγο αυτό έμεινε στην θύμηση ως το γεγονός που σημάδεψε την ιστορία ενός τόπου και ενός ολόκληρου πολιτισμού. Και όπως προαναφέραμε οι θύμησες αυτές δεν θα μπορούσαν από εκείνους που σώθηκαν να έχουν άλλη μορφή από εκείνη της προφορικής παράδοσης που άγγιζε τα όρια του μύθου.
Έναν μύθο που μέσα στα χρόνια που περνούσαν όλο και περισσότερο έπαιρνε την θέση του στο αποκλειστικό χώρο της λαϊκής μυθολογίας μόνο και μόνο για να το διηγούνται στα εγγόνια τους που έμελλε να έρθουν σε έναν κόσμο ο οποίος για ακόμη μία φορά θα έψαχνε να βρει και πάλι τον δρόμο προς τα επάνω.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ "τα συνέχοντα το ανθρώπειον γένος αγιώτατα Μυστήρια" ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ "αβίωτον τοις Έλλησι τον βίον";

Ο Ουαλεντινιανός… αφ’ εστίας ώσπερ αρξάμενος τας νυκτερινάς εκώλυσε θυσίας επιτελείσθαι, τοις μυστικώς πραττομένοις εμποδών διά του τοιούδε νόμου γενέσθαι βουλόμενος.
Επεί δε ο Πραιτεξτάτος ο της Ελλάδος την ανθύπατον έχων αρχήν, ανήρ εν πάσαις διαπρέπεων ταις αρεταίς, «τούτον» έφη «τον νόμον αβίωτον τοις Έλλησι καταστήσειν τον βίον, ει μέλλοιεν κωλύεσθαι τα συνέχοντα το ανθρώπειον γένος αγιώτατα μυστήρια κατά θεσμόν εκτελείν», επέτρεψεν αργούντος του νόμου πράττεσθαι πάντα τα εξ αρχής πάτρια.”
(Ζώσιμος ο Ιστορικός, +5ος αι.)
Το +170, οι Σαρμάτες (λεγόμενοι και Σαυρομάτες) κατέστρεψαν τον Ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, ο οποίος όμως ανοικοδομήθηκε από τον Μάρκο Αυρήλιο, που μυήθηκε κι ο ίδιος στα Μυστήρια.
Ο Αυτοκράτορας Ουαλεντινιανός Α’ προσπάθησε να τα καταργήσει, αλλά συνάντησε πολλές αντιδράσεις, οπότε συνεχίστηκαν μέχρι την εποχή του Βυζαντινού/Χριστιανού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α’. Ο Θεοδόσιος Α’ ως αυτοκράτορας με διάταγμα το +392 διέταξε το κλείσιμο όλων των ιερών/ναών των πατρώων/εφέστιων Ελλήνων Θεών, σε μια προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση των κατά τα πάτρια/εφέστια λατρευόντων στην επιβολή του Χριστιανισμού ως κρατική και μόνη υπαρκτή θρησκεία της αυτοκρατορίας.
Έτσι τα τελευταία απομεινάρια των Ελευσίνιων Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το +396, όταν ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος μαζί με Χριστιανούς ιερείς και μοναχούς κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσαν όλο το ιερατείο.
Το τέλος των Ελευσινίων αναφέρεται από τον ιστορικό Ευνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει ιεροφάντης.
Τελευταίος νόμιμος ιεροφάντης των Μυστηρίων φαίνεται από τις πηγές να είναι ο Ευμολπίδης Νεστόριος, ο οποίος ανήγγειλε την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα“.

Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΔΗΜΗΤΗΡ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Σκοπός της σύντομης αυτής βίντεο-δημιουργίας δεν είναι ασφαλώς να "αποκαλύψει" τα Μυστήρια... αλλά να υπαινιχθεί τα στοιχεία τους και να ανα-γεννήσει κάπως το θεϊκό "κλίμα" τους, την ιερή και μαγική "ατμόσφαιρά" τους, και -κυρίως- να αφυπνίσει τις Ιερές Μνήμες όσων τυχόν τις φέρουν στην Ψυχή τους... Για τους άλλους, ας είναι απλώς μια ευχάριστη, θαυμαστική και σεμνή προσέγγιση σε ένα θέμα μείζονος σημασίας, ένα θέμα Ζωής και Θανάτου...
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ", ΟΠΕΡΑ ΣΕ 2 ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΙΤΛΟΣ: ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΧΟΡΟΣ 

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΝ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ

Στη ζωή υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι πολύ εξαντλητικά όπως το να ακούμε κάποιον να σχολιάζει διαρκώς τους άλλους. Όχι μόνο δεν μας αφήνει να ζήσουμε ελεύθεροι αλλά μας φυλακίζει σε μια παγίδα αρνητικής συμπεριφοράς και μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα.
«Το άτομο που αφιερώνει χρόνο για να βελτιώσει τον εαυτό του δεν έχει χρόνο για να σχολιάσει τους άλλους» – Μαρία Τερέζα της Καλκούτα.
Αντί να ασχολείστε με την κριτική των άλλων ή τον σχολιασμό των άλλων, αφιερώστε το χρόνο σας βελτιώνοντας τον εαυτό σας και τον περίγυρό σας.
Οι πράξεις και τα λόγια των αδιάκριτων κουράζουν και καταστρέφουν το μυαλό σας.
Όταν λοιπόν αντιμετωπίζετε μια τέτοια κατάσταση έχετε δυο επιλογές: να απομακρυνθείτε ή να προσπαθήσετε να τους βοηθήσετε. Δεν υπάρχουν πιο συναισθηματικά και ζωτικά αδύναμοι άνθρωποι από εκείνους που αφιερώνουν τον χρόνο τους σχολιάζοντας τους άλλους.
Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει κάτι πολυτιμότερο από μια ήρεμη ζωή και γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει πάντα να προστατεύετε το φυσικό και ψυχολογικό σας χώρο. Η καρδιά σας δεν πρέπει να επηρεάζεται από καμία μη δημιουργική κριτική.
Αυτά που λένε οι άλλοι για σας είναι η δική τους πραγματικότητα και όχι η δική σας. Ξέρουν το όνομά σας άλλα όχι και την ιστορία σας. Δεν έχουν ζήσει αυτά που έχετε ζήσει εσείς και δεν έχουν βρεθεί ποτέ στη θέση σας. Το μόνο που ξέρουν για σας είναι αυτά που τους έχετε πει ή ό,τι διαισθάνονται αλλά στην ουσία δεν ξέρουν τι έχετε περάσει.
Ορισμένοι άνθρωποι, οι λεγόμενοι «καλοθελητές» ή αυτοί που χωρίς να θέλουν να σας επικρίνουν, λένε τη γνώμη τους σε κάθε περίπτωση χωρίς να τους το ζητήσετεΣτόχος τους με αυτή την έμμεση κριτική που ασκούν είναι να κάνουν κακό, να περιφρονήσουν κάποιον ή κάτι και να απολαύσουν τις ανησυχίες των άλλων.
Στην πραγματικότητα, άνθρωποι σαν αυτούς έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους ή τους άλλους. Αυτό εξηγεί το λόγο για τον οποίο κρίνουν και βάζουν ταμπέλες στους άλλους καθώς μόνο αυτό αντικατοπτρίζει τι πραγματικά αισθάνονται. Αυτό δείχνει πώς προστατεύουν τις δικές τους συναισθηματικές μάχες εις βάρος των άλλων.
Αν σκέφτεστε συνέχεια τον τρόπο με τον οποίο σας σχολιάζουν οι άλλοι, βλάπτετε την ευεξία και τη συναισθηματική ισορροπία σας. Γι’ αυτό το λόγο είναι καλύτερο να αφιερώνετε το χρόνο σας για να βελτιώσετε τον εαυτό σας και τον περίγυρό σας.
Η δουλειά σας δεν είναι να κρίνετε τους άλλους ή να δέχεστε κριτικές, αλλά να νοιάζεστε για το πώς μπορείτε να διορθώσετε τα δικά σας λάθη μέχρι να φτάσετε σε ένα μεγαλύτερο επίπεδο ευεξίας. Αν ασχοληθείτε με τον εαυτό σας, θα βγείτε κερδισμένοι και θα αποκτήσετε ειλικρίνεια, σεβασμό, ταπεινότητα, γενναιοδωρία και τιμή.
Δεν μπορείτε να είστε τέλειοι αλλά είναι σημαντικό να διατηρείτε μια στάση συνεχούς βελτίωσης του εαυτού σας. Αυτό θα σας προσφέρει την δυνατότητα να ζείτε την ζωή χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς εκβιασμούς και χωρίς να εξαρτάστε συναισθηματικά από τους άλλους.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου